6-րդ ժամն էր: Բոլորս հոգնած էինք, անհամբեր սպասում էինք դասամիջոցի զանգին: Այդ ժամանակ մեր մտքում միայն գնդակն էր ու դահլիճը:
-Վերջապես,- կամացուկ բացականչեցի ես:
Վերջապես ավարտվեց հանրահաշվի ժամը: Արագ հավաքվեցինք և իջանք դահլիճ՝ խաղալու: Դրանից առաջ տնօրենին խնդրել էինք թույլ տալ բոլորով խաղալ դահլիճում, և ինչպես միշտ, մեր սիրելի տնօրենը համաձայնվել էր: Քանի որ ստացել էինք նրա թույլտվությունը, հավաքվեցինք և իջանք ներքև: Բոլորս այնտեղ էինք, բայց դահլիճը փակ էր: Մենք հուսահատ կանգնել էինք: Չկար ելք դահլիճ մտնելու:
-Մտածեցի՜,- բացականչեց Գագիկը,- մենք դահլիճ կմտնենք վերևի հարկով:
-Բայց ինչպե՞ս;
-Եկե՛ք, գնացինք:
Բոլորս հետևեցինք Գագիկին: Մտանք դահլիճի վերնամաս, որտեղից հնարավոր է աստիճաններով իջնել դահլիճ: Ճիշտ է, կարող էինք տնօրենին խնդրել, որպեսզի բացի դահլիճը, սակայն չցանկացանք անհանգստացնել նրան, քանի որ գիտեինք, որ խիստ զբաղված է:
Շուտով տրամադրվեցինք խաղին և թիմերի բաժանվեցինք: Այնքան ոգևորվածությամբ էինք խաղում, որ ոչինչ մեզ չէր հետաքրքրում: Նույնիսկ տուն գնալու մասին չէինք մտածում: Ժամանակը անցնում էր շատ արագ, սակայն մենք դա էլ չէինք նկատում: Հանկարծ մի բարձր ձայն լսվեց, և կոտրվեցին դահլիճի ապակիները: Մենք չհասկացանք, թե ինչ կատարվեց: Մի պահ էլ թվաց՝ մեր գնդակի «անփույթ» հարվածից եղավ: Ընկեր Ազատյանը գոռում էր և բացականչում:
-Դու՛րս եկեք դահլիճից, արագ դուրս եկեք:
Մենք չէինք հասկանում՝ ի՞նչ էր տեղի ունեցել, զարմացած կանգնել էինք և նայում էինք ընկեր Ազատյանի վախեցած դեմքին, որի աչքերը վախ էին արտահայտում:
Մենք արագ դուրս եկանք դահլիճից և հարցրինք, թե ինչ է եղել:
-Արագ վազեք թաքստոց:
Արդեն ամեն ինչ պարզ էր: Մի պահ մոռացել էինք, որ մենք ապրում ենք սահմանամերձ Բարեկամավան գյուղում…
-Էհ, երեխե՛ք ջան, էլի կրկնվում է,- ասում էր ընկեր Ազատյանը շատ տխուր հայացքով,- բայց մի վախեցեք, դուք շատ ուժեղ եք, և ես վստահ եմ, որ դուք ավելի ուժեղ կգտնվեք, և ձեր հույսով ու հավատով կկասեցնեք թշնամուն:
-Ընկե՛ր Ազատյան, ճիշտն ասած մենք մտածեցինք, որ գնդակի հարվածից էին կոտրվել լուսամուտները: Եվ նույնիսկ վախեցանք ձեզնից, որ կբարկանաք մեզ վրա:
-Երանի, երանի ձեր անմեղ գնդակից կոտրվեին լուսամուտները: Երանի ամեն մի տան լուսամուտ երեխաների խաղի շնորհիվ կոտրվեր, այլ ոչ թե թշնամու գնդակից:
Չէին դադարում կրակոցները: Անբացատրելի է, թե ինչ էինք զգում այդ պահին: Ամեն ինչ տարօրինակ էր: Շատ ցավալի էր, որ թշնամին կրակում էր քո սիրելի դպրոցի վրա: Մենք չէինք հուսահատվում և անընդհատ կրկնում էինք՝ ամեն ինչ լավ կլինի…
Ես ցանկանում եմ , որ ոչ մեկը չունենա այսպիսի օրեր: Բոլորի դպրոցական տարիները անցնեն խաղաղ ու անհոգ: Ես ուզում եմ, որ սրանից հետո միայն երջանիկ պահեր հիշեմ իմ դպրոցական տարիներից, ինչպես սովորաբար բոլոր երեխաները…
Ու այսօր այդ ցանկությունս շատ ավելի հրատապ է դարձել: