Ուսանողական կյանքիս մասին, ընթերցողս, շա՜տ բաներ գիտես։ Սիրուն ու չկրկնվող քաղաքների գեղեկությունն ես տեսել ինձ հետ, ինքնաբերաբար դուրս թռչող ժպիտս ես կիսել, համեղ ուտելիքների բույրից ես արբել ինձ հետ, հնդկացի ու գերմանացի ընկերներիս հետ ես ընկերացել, մայրամուտների մանուշակագույնով ես հիացել ու թախծել մի քիչ։ Այսօր ուզում եմ քեզ պատմել ամենակարևորի մասին։ Ուզում եմ, որ իմանաս իմ ու շատ-շատերի կյանքը փոխած ու փոխող UWC-ի մասին։
UWC-ն (Աշխարհի միացյալ քոլեջներ) ծրագիր է, որի շրջանակներում բազմաթիվ երկներից աշակերտները հնարավորություն են ստանում երկու տարի ուսանելու աշխարհի 17 միացյալ քոլեջներից մեկում՝ դառնալով մշակութային փոխանակման, անկրկնելի փորձառության, որակյալ կրթության ու changemaker լինելու պատվավոր կրողը։ UWC-ն մարդկային մեծ արժեքների ու փոխադարձ հարգանքի ծրագիր է, աշխարհի, մյուսների ու ինքդ քո հանդեպ ունեցած սիրո, խաղաղության, բարության ու հոգատարության ծրագիր։ Աշխարհի 17 UWC քոլեջներից մեկի մասին լսած կլինես, բարեկամս։ Դրանցից մեկը մեր Դիլիջանում է։ Ու հպարտանալու մեծ առիթ պիտի ունենանք հայերովս, որ մեր երկրում նման հաստատություն է գործում, որ դեռ էն ժամանակվանից, երբ մարդիկ արտագաղթում էին մեր երկրից՝ սովորելու ու աշխատանք գտնելու, աշխարհի տարբեր ծայրերից մեր Հայաստան էին գալիս իմ ու քո տարիքի հարյուրավոր ուսանողներ՝ UWC Դիլիջանի քոլեջում կրթություն ստանալու։ Քոլեջներից մեկն էլ կա, որի մասին պիտի որ իմանաս, հավատարիմ բարեկամ իմ։ Քեզ շատ եմ պատմել UWC Ադրիատիկի մասին, էդ էլ էն քոլեջն է, որտեղ ես եմ սովորում։ Իմ քոլեջը՝ ծովի ու երանության ափին, երազանքի ու իրականության հատման կետում՝ Իտալիայում։ UWC քոլեջները յուրահատուկ են նրանով, որ անկախ նրանց աշխարհագրական դիրքից՝ ուսանողներին հավասար հնարավորություններով են օժտում։ Ես ու Հայաստանում, Գերմանիայում, Չինաստանում ու Հնդկաստանում սովորող իմ տարեկիցները բոլորս IB (միջազգային բակալավրիատի) ուսումնական ծրագրով ենք սովորում՝ մարտահրավեր նետող, բայց, ինչ խոսք, որակյալ և ուժեղ։ Բայց IB-ն UWC-ի մի մասն է միայն։ Մենք աշխարհը փոխելու մեծ հեռանկարով ենք ապրում, որովհետև ինքնաբացահայտվելու ու մեր ձայնը լսելի դարձնելու հնարավորություն ունենք, որովհետև աշխարհի մյուս ծայրերում ապրող մեր հասակակիցներին (ու ոչ միայն) մեր մշակույթը ներկայացնելու ու իրենց մշակույթը ճանաչելու մե՜ծ հնարավորությունը ունենք։ Օրինակ՝ մեր քոլեջում մշակութային շաբաթներ են կազմակերպվում ամեն կիսամյակ։ Այս կիսամյակ Ասիական մշակույթի շաբաթն էր։ Հա, ի դեպ, կյանքում առաջին անգամ փորձեցի հնդկական ու K-pop պարել. ասում են՝ վատ չստացվեց: Հաջորդ կիսամյակ Արևելյան Եվրոպայի երկրների ներկայացուցիչները ելույթ կունենան, անցյալ կիսամյակ էլ մեզ իրենց երկրում հյուրընկալ ընդունող իտալացիներն էին իտալական շաբաթ նախաձեռնել։ Ամեն առավոտ դասի գնալուց ու դասերից հետո դասապատրաստմամբ զբաղվելուց բացի, բարեկամս, մենք սպորտի ենք հաճախում, կամ գնում ենք մոտակա քաղաքներ ու գյուղեր՝ համայնքին որևէ սոցիալական ծառայություն մատուցելու։ Օրինակ՝ ես ու իմ ընկերները ամեն հինգշաբթի գնում ենք մոտակա ավան՝ Մոնֆալկոնե՝ տարբեր տարիքի իտալացիներին անգլերեն ուսուցանելու։ Ամեն չորեքշաբթի և ուրբաթ ես լողի եմ գնում։ Երբ քոլեջ եկա, լողալ չգիտեի։ Մի տեսակ ափսոսում էի․ ծովի ափին էի ապրելու ու լողալ չգիտեի։ Դժվար էլ սովորեի, շատ բարդ էր թվում։ Այ, դա է UWC-ն․ այն, որ ես հիմա լողում եմ ազատ ու շա՜տ հավեսով, էնպես, ոնց ամիսներ առաջ պատկերացնել անգամ չէի կարող։ Ու համ էլ իմ լողի մարզիչը իմ՝ իտալերենի հմտությունները բարելավելու առաջին ու ամենասիրելի օգնականն է։ Էնքան շատ ենք զրուցում։ Դժվար կլինի բացատրել՝ ոնց եմ ամեն անգամ ոգևորվում մի նոր երկխոսություն վարելուց ու վերջում Tu sei brava ստանալուց հետո։ Երեքշաբթի իմ երգելու օրն է։ Իմ վոկալի ուսուցիչը ամենալավն է։ Քոլեջի համերգներին ելույթ ունենալն էլ մի ուրիշ հաճելի զգացողություն է։ Բացի էն ընկերներից, որոնք ժամանակի ընթացքում դառնում են մեր մտերիմները քոլեջում, մենք նաև մեր դասղեկական փոքրիկ խմբեր ունենք։ Իմ դասղեկը լեզվաբան է։ Բազմաթիվ լեզուներով է խոսում ու հայերեն էլ հասկանում է։ Ամեն ամիս հավաքվում ենք ու ջերմ զրույցներով համեմում մեր իսկ ձեռքով պատրաստած ազգային ուտելիքներով լիքը սեղանը։
Թե ինչքան բարդ է սովորելն էստեղ, բարեկամս, չեմ ասի։ Գիտե՞ս, մարտահրավերները նրա համար են, որ ընդունենք, դժվարություններն էլ՝ հաղթահարենք։ Ամեն ինչի մեջ որ մի պայծառ գույն ու լավատեսության մի նշույլ տեսնենք, որ ժպտալու առիթ տեսնենք, կսիրենք ամեն ինչը։
Ու հա, հարազատս, գիշերներ կլինեն՝ գիշերալամպի լույսից հոգնած աչքերս կտրորեմ ու կհոգնեմ հորանջել անգամ, օրեր կլինեն՝ զարթուցիչս չի զանգի, ու ես կարթնանամ ինտուիցիայովս (որը, ի դեպ, մինչև էսօր ինձ երբևէ հուսախաբ չի արել): Երգեր կլինեն՝ չեմ հասցնի լսել, որովհետև պիտի էկոլոգիայիս թեստին պատրաստվեմ կամ փիլիսոփայության վերլուծությունս ավարտին հասցնեմ։ Օրեր էլ կլինեն՝ կուզենամ մի թույլ սուրճ խմել, որ արթուն մնամ, բայց ձեռքս ինքնաբերաբար կբռնի թեյնիկն ու իր կամքից անկախ թեյ կպատրաստի՝ հոգու խորքում իմանալով, որ սուրճն իմը չէ, ես թեյահոլիկ եմ։ Օրեր էլ կլինեն՝ մամային կգրեմ, որ լավ եմ, հաց եմ կերել ու դասերը լավ են, բայց չեմ հասցնի զանգել։ Կպատահի, որ մտերիմ ընկերներիս քննությունների օրերը առաջվա պես անգիր չեմ հիշի ու անգամ կմոռանամ հարցնել։ Կլինեն, բարեկամս, կլինեն․․․ Բայց ես կսիրեմ ու կգնահատեմ էդ օրերը էն նույն անկեղծ ու նվիրական սիրով, որով սիրում եմ մանուշակագույն մայրամուտն ու իմ ու քո զրույցները․․․ Այն զրույցները, որոնցում ես խոսում եմ, պատմում, իսկ դու պատասխանում ես ինձ երբեմնի լավագույն ձևով՝ հյուրընկալ լռությամբ․․․
Բարդի կամ հեշտի գիտակցելը չի, որ քեզ պիտի UWC-ի մասին պատկերացում տա: Պիտի պատկերացնես, որ այն օրվանից, երբ դու դառնում ես էս կենսական շարժման մի մասնիկը, էդ թեթև մարմնիդ ու պուճուրիկ ուսերիդ վրա աշխարհը փոխելու ու ավելի լավը դարձնելու ծանր ու մեծ պատասխանատվությունն ես վերցնում․․․
Ես սիրում եմ էս պատասխանատվությունը, էն էլ ինչքան շա՜տ․․․ Մինչև լուսին ու․․․ Անվերադարձ․․․ (To the moon and never back)…
Հա, ու անցյալ տարի այս օրն էր, երբ UWC ընտրության վերջին փուլին էինք մասնակցում՝ ապագայի հանդեպ մե՜ծ հույսով լցված․․․ Շնորհավոր էս օրը՝ կյանքիս ամենագունավորներից ու ամենահիշարժաններից մեկը․․․