Կյանք արժեցող խաղաղություն

Սուրբ գործը, որ միշտ իրականացվում է մեր զինվորների կողմից, արժանի է մեծարման:

Իրենց տաքուկ անկողինը դարձրին հայոց հողը, իսկ բարձը՝ քարը: Հանուն ինչի՞: Հանուն այն ազգի, որը գոյատևել է հարյուրավոր տարիներ, ապրել օտարների լծի տակ, ապրել և պայքարել: Նրանք առանց երկմտելու իրենց կյանքն են զոհաբերում հանուն մի բուռ ազգի, որ այդ մի բուռը հայինը լինի, հանուն խաղաղության:

Տասնութ-քսանամյա պատանիներ, ովքեր գիշերները արթուն են մնում միայն ազգին պաշտպանելու, իրենց մայրերի և քույրերի խաղաղ անդորրն ապահովելու համար, որ ազգը խաղաղ ապրի, և հայը հավերժ գոյատևի:

Ապրում են նույն մարզում, նույն շրջանում և նույնիսկ նույն տանը:

Մակիչ Բաղատի Ասրյան, այն պատանիներից մեկը, ով զոհվեց Ֆիզուլի-Հորադիս պաշտպանական դիրքերում: Բազմաթիվ մարտերում հերոսական հաղթանակ տարավ: Սրաթև արծվի պես առաջ նետվեց և գրավեց թշնամու դիրքերը: Հաղթանակները, որ հաջորդում էին ոգևորիչ և հուսադրող էին: Սակայն թշնամու արկը մահաբեր եղավ նրա համար: Այդ հողը ներկվեց արյունով, հայ քաջի արյունով: Հզոր մարտիկ, քաջ տղա, ով առաջին զոհված ազատամարտիկն էր մեր ձորերի: Նա չուներ երեխա, կին, բայց զոհվեց հանուն այն նորածին մանկան, ում առաջին ճիչը պետք է լսվեր խաղաղ հայրենիքում: Զոհվեց հանուն իր ընտանիքի: Բայց ինչ ընտանիք, երբ մենք ամեն գիշեր դուռը կողպելուց հիշում ենք նրա բացակայությունը և ցավ ենք ապրում:

Երջանիկ մարդիկ մեր գյուղում կային, երջանիկ օրեր և ժամեր նույնիսկ:  Ժամանակը կանգ առավ, երբ մեր գյուղ բերեցին նրա աճյունը:

Մարտի 8, մայրության օր: Սովորաբար մայրերին նվիրում էին վարդեր, բայց իմ տատիկին նվեր բերեցին իր զավակին: Ամբողջ տունը սգով լցվեց, բայց արցունքները չէին կարող հետ բերել իմ հորեղբորը: 1994 թվականին այդ շրջանում շատ զոհեր եղան: Ավելացավ որդեկորույս մայրերի թիվը: Այն տոկուն և իրենց որդիների պես արի հայ մայրերի, ովքեր իրենց որդիների ծանր ու դժվար կորուստը մխիթարում էին վաղվա խաղաղ ու երջանիկ երկնքի տակ խաղացող, աճող, հանուն հայրենիքի իրենց կյանքը զոհող հայ երիտասարդի մեջ: Տատս սպասում էր իր զավակին՝ վահանը ձեռքին, բայց նրան տուն բերին վահանի վրա:

Ժամանակին չգնահատեցին նրա արիությունը, և դա նորից ցավ եղավ մեր ընտանիքի համար: Միայն 2002 թվականին Մակիչ Բաղատի Ասրյանին պարգևատրեցին «Արիության» մեդալով: Տարիներ անցան, 2011 թվականի փետրվարի 2-ին ծնվեց փոքրիկ Մակիչը: Տունը նորից լցվեց մանկան ճիչով, և կարծես թե նա հորեղբայրս լինի, ով պետք է տասներեք տարի հետո գնա հայկական բանակ` իր պարտքը կատարելու, բայց վերադառնա վահանը ձեռքին:

Շատ բան ունեմ ձեզ պատմելու, բայց ևս մեկ հերոսի կյանքին ծանոթանալու համար այսքանն էլ երևի բավական է:

Ճանաչենք մեր հերոսներին: