Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Եթե իմ կարծիքը հարցնեն, ապա ես դեմ եմ հնգօրյա ուսուցմանը, որովհետև այն ձգվում է մինչև ժամը տասնհինգը: Այն ժամանակը, որ ամենաարդյունավետ դաս սովորելու պահն է, իսկ այդ ժամին մենք շատ հոգնած վերադառնում ենք տուն: Իմ սուբյեկտիվ գնահատմամբ, դասերը վեցօրյա պետք է լինեն, որպեսզի կարողանանք արտադասարանական աշխատանք կատարել: Մանավանդ, որ ես մեր դպրոցի աշակերտական խորհրդի նախագահն եմ և ինչքան էլ խնդրում եմ, չեմ կարողանում որևէ մեկին պահել դպրոցում:
Իսկ ինչ վերաբերվում է դպրոցական գիտելիքներով բուհ ընդունվելուն, կարող եմ ասել, որ գյուղական դպրոցներում սովորում են քիչ երեխաներ. դասարանում 5-6 հոգի, և եթե ուզես էլ, չես կարող չսովորել: Այստեղ հերթ պահելու գաղափար չկա: Մենք սովորում ենք բոլոր առարկաները, և առանց մասնավոր պարապմունքների ընդունվում ենք բուհեր, նույնիսկ բարձր գնահատականներով: Իսկ եթե մասնավոր պարապենք և հերթ պահենք, ինձ թվում է ավելի բարձ կստանանք: Գյուղական դպրոցում էլ են աշխատում վաստակաշատ մանկավարժներ, ովքեր հենց այդ նույն բուհերն են ավարտել: Բայց, չգիտես ինչու, գյուղական ուսուցիչը ստվերում է մնում, իսկ քաղաքի ուսուցիչը իր մասնավոր դասերով «լավ մասնագետի» համբավ է ձեռք բերում: Օլիմպիադաներում նրա աշակերտներն են տեղեր զբաղեցնում, մրցույթներում հաղթանակները միայն ավագ դպրոցինն են. մի՞թե սա գյուղական դպրոցի խնդիր չէ: Թևպետ անցյալ տարի մեր դպրոցը բավականին հաջողություններ ունեցավ: Ուրեմն, սառույցն արդեն կոտրվում է:
Հարկավոր է, որ գյուղական դպրոցներն էլ վերջապես հրապարակ դուրս գան. չէ՞ որ այստեղ ուսուցումը ավելի ազնիվ և անաչառ հիմքերի վրա է դրված: