Մի օր նստեցի չորրորդ համարի գազել: Վարորդի հետևի նստարանին նստած էին երկու կին և մեկ երեխա: Ճանապարհին կանայք հաճախ էին խոսում երեխայի հետ և տալիս նրա անունը: Նրա անունը Դավիթ էր: Պարզվեց, որ վարորդի թոռնիկի անունը նույնպես Դավիթ է: Նա թեքվեց ու սկսեց խոսել երեխայի հետ:
-Անունդ Դավի՞թ է:
-Հա:
-Իմ թոռնիկի անունն էլ է Դավիթ: Քանի՞ տարեկան ես:
-Հինգ:
-Կոնֆետ կուզե՞ս:
-Հա:
Վարորդը հանեց մի կոնֆետ և տվեց երեխային:
Քիչ անց ամենահետևի նստարանից լսվեց երեխայի ձայն:
-Այս կոնֆետը փոխանցեք այն երեխային,- ասաց վարորդը:
-Բայց այստեղ երկու երեխա կա,- լսվեց հետևից:
Վարորդը մեկ կոնֆետ էլ տվեց: Հետո Դավիթին առաջարկեց սուրճ, բայց Դավիթը հրաժարվեց: Այս դեպքից հետո տրամադրությունս բարձրացավ: Շատ լավ է, որ մենք ունենք այսպիսի վարորդներ: Նախընտրում եմ երթևեկել կամ քաղաքային երթուղայիններով կամ ավտոբուսներով, բայց երբ տեսնեմ հենց այս գազելը, անպայման նստելու եմ: