Հարցազրույց մայրիկիս` ֆիզիկայի ուսուցչուհի  Հասմիկ Սարգսյանի հետ:

-Մա’մ, երբ փոքր էիր, ի՞նչ էիր ցանկանում դառնալ:

-Երբ երեխա էի, շատ երազանքներ ունեի, բայց դպրոց գնալուց հետո ցանկացել եմ ուսուցիչ  դառնալ: Դպրոցն ավարտելուց հետո ամեն ինչ արեցի նպատակս իրագործելու համար և ընդունվեցի մանկավարժական համալսարան:

-Դպրոցում լա՞վ ես սովորել: Իսկ ձեր ժամանակ գովասանագրեր տալի՞ս էին:

-Դպրոցում առաջադիմությունս բավականին բարձր է եղել: Գովասանագրեր, իհարկե, եղել են: Մեր ժամանակ մի լավ ավանդույթ էլ կար դպրոցում. գերազանց սովորող աշակերտներին ոգևորելու համար ժամանակ առ ժամանակ նվերներ (հիմնականում գրքեր) էին տալիս:Դա պատճառ էր դառնում նաև, որ մյուսներն էլ ձգտեն ինչ-որ արդյունքների: Ես նույնպես ստացել եմ նմանատիպ գրքեր, որոնք մինչ օրս էլ պահում եմ:

-Իսկ ինչո՞ւ ընտրեցիր հենց ֆիզիկան` որպես մասնագիտություն:

-Մանկավարժի մասնագիտությունն ինձ միշտ է գրավել, իսկ ֆիզիկան ընտրել եմ նախասիրություններիցս ելնելով. դպրոցում էլ նախընտրել եմ բնագիտական առարկաներ` մաթեմատիկա, քիմիա, ֆիզիկա…

-Քանի՞ տարի է, ինչ աշխատում ես դպրոցում:  Հե՞շտ է արդյոք  այսօրվա աշակերտների հետ «լեզու գտնելը»: 

-Դպրոցում աշխատում եմ արդեն 25 տարի: Ժամանակի ընթացքում երեխաների թե՜ հոգեբանությունը և թե՜ մտածելակերպը շատ է փոխվել: Մի քանի տարի առաջ աշակերտների հետ աշխատելն ավելի հեշտ էր, քան այսօր: Երեխաներին այսօր քիչ բան է հետաքրքրում:

-Իսկ ինչպիսի՞ն էր ձեր ժամանակների դպրոցը, ինչպիսի՞ն էին աշակերտները. փոփոխությունները դեպի լա՞վն են կատարվել, թե՞ հակառակը:

-Մեր ժամանակ դպրոցն ավելի կարգապահ էր, աշակերտների մեջ կրթություն ստանալու ձգտում, ցանկություն կար, իսկ ծրագրերը  մատչելի էին, աշակերտներին ավելի հասկանալի: Այսօր այդ ամենը չկա, իսկ աշակերտները տարված են ավելի շատ համացանցով, սոցիալական կայքերով, և դպրոցը մղվել է երկրորդ պլան:

-Մեր օրերում ֆիզիկայով հետաքրքրվող աշակերտներ կա՞ն: Ի՞նչ ես  կարծում,  ապագա ֆիզիկոսներ կունենա՞նք:

-Այսօր աշակերտների մի մասին ֆիզիկան չի հետաքրքրում, քանի որ բարդ է ու դժվար ընկալելի, իսկ դասագրքերն էլ շատ են ծանրաբեռնված: Բայց, ինչպես բոլոր ոլորտներում, ֆիզիկայում նույնպես տաղանդներ ունենք, ինչի ապացույցը միջազգային օլիմպիադաներում մեր երեխաների արդյունքներն են: Ճիշտ է, նրանք քիչ են, բայց ապագայի մեծ հեռանկարներ ունեն:

-Իսկ ի՞նչ ես կարծում, կա՞ ինչ-որ բան, որն ազդում է երեխաների նախասիրությունների, նրանց հետաքրքրությունների վրա:

-Այո, հատկապես միջավայրի ազդեցությունը աշակերտների վրա շատ է մեծ: Նրանցից շատերին հետաքրքրում են այնպիսի մասնագիտությունները, որոնք լավ աշխատանքով ու եկամտով կարող են ապահովել, իսկ գիտությունը, այն էլ Հայաստանում, դրանց թվում դասելը սխալ կլինի:

-Ի՞նչ կարծիքի ես այսօրվա կրթության որակի և կրթական մեթոդների մասին: Ինչպիսի՞ն պիտի լինի այսօրվա կամ ապագայի ուսուցչի կերպարը:

-Որակյալ կրթության համար այսօր նախադրյալներ շատ կան, հատկապես համացանցի, նոր տեխնոլոգիաների ճիշտ ու նպատակային օգտագործումը կարող է շատ օգնել, թեև այսօր էլ, եթե համեմատենք մեր երկրի չափերի ու զարգացվածության աստիճանի հետ՝ այն բավական բարձր մակարդակի վրա է: Սակայն ավելի լավ կլիներ, եթե ուշադրության կնտրոնում լինեին ոչ միայն հոսքային, այլ հանրապետության բոլոր դպրոցները. փաստ է, որ գյուղերի դպրոցներում աշակերտների առաջադիմությունն ավելի բարձր է, քան քաղաքներում: Իսկ կրթական մեթոդներում, թեև թերություններ կան, բայց հիմնականում համապատասխանում են ժամանակի պահանջներին:

Կարծում եմ, որ այսօրվա և ապագայի ուսուցիչը նախ և առաջ պիտի լավ հոգեբան լինի, հասկանա երեխաներին, նրանց մտածելակերպը, երեխաների համար նախ ընկեր լինի, ապա նոր միայն ուսուցիչ:

Հարցազրույցը վարեց Անի Ավետիսյանը