Nane Eghiazaryan

Հակասություն

Բոլորն են քաջատեղյակ Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին: Շատերն են միանում ցույցերին ու փորձում տեր կանգնել իրենց ազատությանը, իրենց հայրենիքին: Կան մարդիկ, ովքեր առանց վախի շարժվում են դեպի առաջ, բայց կան նաև նրանք, ովքեր իրենց հոգու խորքում հավատում են հեղափոխությանը, բայց վախը դեպի աշխատանք կորցնելը, նրանց ստիպում է, որպեսզի արտասանեն ոչ թե ազատ քաղաքացու բառեր, այլ վախեցած, ոչ ազատ մարդու բառեր:

Այսօր դեռ դպրոցական տարիքից երեխաներին սովորեցնում են հնազանդվել, սովորեցնում են համակերպվել իրականության հետ, իսկ ով ավելի քաջատեղյակ է, կամ էլ իր սեփական կարծիքը ունի կատարվածի վերաբերյալ, ստիպում են լռել, կամ էլ ուղղակի ներկայացնում են ոչ հասու մարդու, ավելի շուտ դեռ հեքիաթներում ապրող երեխայի տեսքով: Դպրոցներում իրավունք, պետություն հասկանալու համար աշակերտներս անցնում ենք «Հասարակագիտություն» առարկան, սակայն երբ պահը գալիս է, որ սկսում ենք խոսել իրավունքների մասին, հանկարծ աշխարհը գլխիվայր շուռ է գալիս, ու դրանք դառնում են ոչ պիտանի: Երբ աշակերտին ամեն անգամ ասում են, որ երկրում բան չի փոխվի, նա իսկապես մտածում է, որ չի փոխվի: Երբ ամեն անգամ, հենց դպրոցական շեմից աշակերտին սովորեցնում են իրավունք, բայց հետո էլ ասում են, թե դրանք մեր երկրում չեն գործում, դե պարզ չի՞ դառնա, որ դրանք չեն էլ գործի: Ամենավատ իրավիճակում էլ հայտնվում է այն մարդը, ով ազատ մտածելակերպ ունի, ով կարող է մտածել ոչ թե ինչ-որ սահմանների մեջ, այլ անցնելով սահմանները՝ մտածել ապագայի մասին, մտածել ոչ թե իր սեփական շահի, այլ իր ընկերոջ, իր բարեկամի, պատահական անցորդի, վերջապես իր հայրենակցի մասին: Փոքրիկ քաղաք Ջերմուկ, քաղաքի բնականոն անցուդարձ, հույսը կորցրած ու վախեցած բնակչություն…