Լուսանկարը՝ Սոնա Մխիթարյանի

Եկեք անկեղծ լինենք, երբ «Իմ Քայլը» շարժումը մեկնարկեց, սակավաթիվ մարդիկ էին հավատում այս շարժման հաղթանակին: Իսկ այսօր, սպիտակ վերնաշապիկներով, ես, իմ ընկերները և ավելի քան երկու հարյուր հազար մարդ Հայաստանի Հանրապետության Հրապարակում տոնում էինք իմ, քո, Հայաստանի հպարտ քաղաքացու հաղթանակը:

Այսօր համոզվեցի, որ յուրաքանչյուր երազանք միանշանակ իրականանում է հավատի և աշխատանքի շնորհիվ: Շարժումը մեկնարկողները հավատում էին իրենց հաղթանակին, չնայած «20 հոգով որոշել են հեղափոխությո՞ւն անել», «Բան ու գործ չունե՞ք», «Երկար ժամանակ ոչ մեկ չի կարողացել ոչինչ փոխել, դո՞ւք պետք է փոխեք» և նմանատիպ մեկնաբանություններին:

Գիտեք, պետք է հսկայական կամքի ուժ, նպատակին հասնելու ահռելի մեծ ցանկություն և սեփական ուժերին հավատալու կարողություն: Շարժման առաջնորդները միանշանակ ունեին բոլոր նշածներս և նույնիսկ ավելին: 10 օր ևս, և մենք բոլորս դուրս էինք գալիս փողոց պայքարելու մեր ապագայի համար: 20 հոգին դարձել էր 200000: Վերը նշված մեկնաբանությունները վերածվել էին օրհնանքների: Իսկ Գյումրիից Երևան քայլարշավին փոխարինում էր փողոցի մի ծայրից մյուսը ձգվող ավանդական քոչարին:

Լուսանկարը՝ Սոնա Մխիթարյանի

Ո՞րն է ձեր համար հաղթանակի բերկրանքը: Անկեղծ ասած, այդ զգացողությունը առաջին անգամ ապրեցի հենց Թավշյա հեղափոխության ժամանակ: Երբ դուրս ես գալիս փողոց և տեսնում ես քեզ ժպտացող դեմքեր: Անծանոթը մոտենում է քեզ և հյուրասիրում քաղցրավենիք, լսվում է դհոլի ձայնը, իսկ փողոցի անկյունում մի խումբ երիտասարդներ վանկարկում են «Ազատ,անկախ Հա-յա-ստան»: Երկիրս լցված է սիրով ու ջերմությամբ: Բոլորը, անկախ տարիքից, միմյանց համարում են հարազատ: Միասին կազմում ենք մի մեծ ընտանիք: Մի՞թե սա չէ հաղթանակը:

Համարում եմ ինձ ամենահաջողակ մարդկանցից մեկը, որովհետև ականատես եղա բացառիկ երևույթի `Թավշյա հեղափոխությանը: Եվ, որ ամենակարևորն է, զգացի հաղթանակի բերկրանքը ու հասկացա դրան հասնելու բանաձևը: