Հաղթեց սերն ու համերաշխությունը

Nazik Armenakyan / 4Plus

Nazik Armenakyan / 4Plus

Գրում է Հայաստանի հպարտ քաղաքացին։ Հոդվածս գրում եմ նոր ու հեղափոխված Հայաստանում, այն Հայաստանում, որտեղ մարդիկ ժպտում են, որտեղ բոլորը հանդուրժում ու սիրում են իրար։ Մայիսի 8-ին Հանրապետության հրապարակում ԱԺ նիստի ավարտից հետո ցնծում էր ողջ Երևանը, իսկ ես, ինչպես Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի օրը, այդ ժամանակ ևս կես կատակ-կես լուրջ մտածում էի, որ Երևանի ճարտարապետական ամրությունը չի դիմանա. ցնծում էին մեծ թե փոքր։ Ես մի պահ սառեցի այդ ամբոխի մեջ, քարացա ու սկսեցի նայել շուրջս կատարվողին, այն ամենին, ինչ կատարվում էր, և որն անհնար է բառերով բացատրել: Ես սառեցի ու տեղափոխվեցի մարտի 24-յան դեպքեր։ Երբ տեղեկացա, որ Կասկադում երթ կա ու մի վայրկյան անգամ երկմտելու, որոշեցի, որ պետք է գնամ։ Առաջին երթն էր: Գրեթե հարյուր մասնակից կար: Ո՞վ կմտածեր, ո՞վ կմտածեր, որ այդ հարյուրը կդառնան մի քանի հարյուր հազար։ Հենց այդ առաջին երթին էր, որ ծանոթացա Արփիի հետ։ Եվ հենց առաջին երթից ցանկացած վայրկյան ու ցանկացած դժվարություն հեղափոխության ընթացքում ապրեցինք միասին։ Ու ինչքան հպարտ ու երջանիկ պետք է խոսենք մեր «մարտական» ընկերության մասին։ Հետո տեղեկացա, որ «Մերժիր Սերժին» նախաձեռնող խմբին հարկավոր են կամավորներ, ու կրկին առանց մի պահ մտածելու հասկացա, որ ուժերս ամենահնարավոր կերպով պետք է ծառայեցնեմ ի նպաստ շարժմանը։ Երբ առաջին օրերին մարդկանց տեղեկացնում էինք և թռուցիկներ բաժանում, նրանցից շատերին ուրախություն էր պատճառում «ՄերժիրՍերժին» կարգախոսը, իսկ ես երբեք չէի մտածի, որ օրեր անց ողջ Հայաստանը կվանկարկի այն։

Այս ընթացքում շատ են խոսել անչափահասների մասնակցության մասին, սակայն անչափահասները ևս զգում էին ռեժիմի ոչ դրական ազդեցությունը իրենց վրա սկսած կրթական համակարգից։ Հենց այս էր իմ փողոց դուրս գալու պատճառը։ Այսօր,երբ Արփիի ձեռքը բռնած հետևում եմ շուրջս կատարվողին, հասկանում եմ, որ զուր չէին մեր անքուն գիշերները Ֆրանսիական հրապարակում, որ հենց այդ գիշերների ջերմ ու հոգատար մթնոլորտը հանգեցրեց այս ավարտին։ Սակայն ցանկանում եմ ավելացնել, որ կատարվածից հետո յուրաքանչյուրս պետք է գիտակցենք մեր դերն ու պարտականությունը և միևնույն ժամանակ չմոռանանք լինել պահանջատեր։