Լուսանկարը` Սերյոժա Առաքելյանի

Պատմեմ՝ իմանաք, որ կամավորի առօրյան «շաքար» չի, թթու թան չի, ամեն մարդու բան չի։ Ու իրոք, եթե ձերը չի էդ կամավորությունը, հեռու մնացեք, էլի, մի տանջեք ձեզ հետ աշխատող մարդկանց։ Բայց գնանք սկզբից։ Կարող է երկար խոսեմ։

Անցած տարի էր, գարուն էր ոնց որ, երբ տեսա ֆրանկոֆոնիայի կամավորության հայտը։ Բան էր, տեսա, գրանցվեցի։ Մոտ մի տարի անցավ, նոր զանգ ստացա, թե բա` ձեզ ընդունել ենք մեր շարքերը, մնում է մենակ թիմերի բաժանենք։ Ես մի քանի բան էի նշել՝ Զվարթնոց, Համալիր, հյուրանոցներ։ Ինձ տարան Զվարթնոց։ Սկզբից հենց ասեմ, որ շատ գոհ եմ իմ ընտրությունից, բայց եթե էլի ընտրելու լինեի, ուղեկցող կլինեի։ Օդանավակայան հասցնում են իրենք, հետ բերում են նույնպես իրենք, տեղում կերակրում են 1-2 անգամ։ Իմ գործը info desk-ում է, բողոքելու տեղ հեչ չունեմ։ Նստած եմ ամբողջ օրը, ջրի ու ուտելիքի պաշարները 4 մետրի վրա են ինձնից, զուգարանը մոտ, համակարգչից կարող եմ հեռախոսս միացնել, որ լիցքավորվի։ Մի խոսքով՝ կոդ DP 730, կամավորների համար ժամանակավոր տրվում է 10 քառակուսի մետր տարածք, գինը՝ պայմանագրային։

Իմ գործը էն է, որ ժամանած հյուրերի անունները գտնում եմ ցուցակում, + եմ դնում անվան դիմաց, եթե հյուրանոցի անունը գրված չի, ճշտում եմ, կամավորներից մեկին տեղեկացնում եմ, որ վարորդին ասի, թե ուր տանի տվյալ մարդուն։ Եթե անունը չկա ցուցակում, ուղղակի ավելացնում եմ։ Իմ ժամանակի 80%-ը ծախսում եմ excel-ի ցուցակները տեսքի բերելու վրա. համակարգում եմ տվյալները, ֆիլտրեր դնում, որ հետո հեշտ գտնեմ, ինչը պետք է, հա, մեկ էլ ցուցակը գունավորում եմ իմ ճաշակով։ 10%-ը ծախսում եմ Three Peaks խաղը խաղալով, երբ չեն նայում ինձ։ Չնայած մեզ ասել են, ցիտում եմ, ֆեյսբուք չենք մտնում, կինո չենք նայում, մենակ մեյլերին ենք ուշադիր լինում։ Մեյլերին նոր ցուցակներ են գալիս, թարմացած ավելի, ուշադիր պիտի լինենք, որ դրանց վրա աշխատենք, հենց գան։ Ժամանակիցս 4% երևի գնում է ուտելու վրա։ Ու ամենակարևորը, 5% գնում է սեղանիս վրայից ուրիշների խմած հյութերի ու ջրերի շշերը թափելու վրա։ Հա, էլի, էնպես տեղ դրեք, որ հեշտ գտնեք, բայց որ էդ անտեր շշերը սեղանիս եք դնում, գոնե զգուշացրեք, ոչ թե մեջքիս հետևը դրեք ու թռեք։

Կամ լավ, որ դնում եք, գոնե հետո հետ եկեք, տարեք էդ զիբիլը, ոչ թե ամեն կումի համար նոր շիշ բացեք։

Ես որ գործ եմ անում, չգիտեմ՝ ոնց դուք, սիրում եմ, որ աշխատանքային տարածքս մաքուր լինի։ Ասենք՝ եթե կողքս ճմռթած թղթերի ամպ լինի, աթոռիս տակ ծամոն կպցրած լինի մեկը, ու հանկարծ աթոռս քաշելուց կպնեմ դրան, սիրտս կխառնի, կփախնեմ էդտեղից։ Բայց փախնելուց հաստատ մեկի կիսատ թողած ջրի շշին կխփեմ ոտքս, կընկնեմ, կսատկեմ։ Կասեն՝ կարման էր, որ վատ բաներ էր ասում մնացածի մասին։ Չէ, կարման չէր, ձեր թողած աղբն էր։

Գործը հավեսով են անում, սիրելով, ոչ թե իրար ականջի սրա-նրա մասին արհամարհական փսփսալով։ Սիրուն չի, մեծացեք արդեն։

Բայց ամեն դեքում շատ լավ են անցնում օրերս, հաստատ փոշմանելու չի։ Օրինակ՝ էն օրը գործիցս թռել էի ու գնացել էի VIP մասը Զվարթնոցի։ Տենց տեսնելու բան էլ չկա, ուղղակի բոլորը էնպես լուրջ դեմքերով են, էնպես թանկ կոստյումներով, որ զգաստանում ես մի տեսակ, ուզում ես կամավորի հագիդ մայկան ճղես, տակից սուպերմենի շորի պես սիրուն բան դուրս գա, որ տեսքով լինես իրենց մոտ, էլի։

Գանայի հյուպատոսն էր եկել, որ դիմավորի իր ազգակիցներին, ես էլ որպես ֆրանսերեն իմացող գնացել էի հետը, որ խոսեմ։ Դու մի ասա, Գանայի պաշտոնական միակ լեզուն անգլերենն էր, ու իրականում ես կարող էի չգնալ, բայց դե տենց ստացվեց։ Հետը էնքան երկար խոսեցի, որ հասցրեց նախորդ նախագահի թաղման վիդեոն ցույց տալ յութուբով, լուրերից մի հատված, հետո հրավիրեց ինձ Գանա, իրենց պատմության մասին պատմեց, օգտակար հանածոներից խոսեց, վերջում էլ իր այցեքարտը տվեց, որ հաստատ գտնեմ իրեն։

Դրա հաջորդ օրը Ծիմածին՝ հյուպատոսը, եկել էր ուրիշներին դիմավորելու։ Իր հետ մի կին էլ կար, որ իրենց ազգային տարազն էր հագել։ Էդ ի՜նչ սիրուն էր։ Էս անգամ Մերիին ուղարկեցի էդ կնոջ հետ VIP, ուր Մերիին խոստացան էդ տարազից ուղարկել։ Մեզ գովում էին, որ լավ ենք պահում երկրի պատիվը։ Ինքնաթիռից իջնում են ու մեր ուրախ դեմքերն են տեսնում, երկրի մասին լավ կարծիք է կազմվում ընդհանուր առմամբ։ Բոլոր մասնակից երկրները իմանալու են ու միջազգային մակարդակով պատմեն, թե ինչ լավն ենք մենք։ Так что, եթե տուրիզմը խթանող էլ կա, էդ մենք ենք։ Խնդրեմ, սիրելի՛ տնտեսություն։

Բացի Գանայից՝ շատ ենք շփվել Սենեգալի հետ, Ռուանդայի։ Հիմնականում աֆրիկական երկրների հետ էինք շփվում, երևի որովհետև հենց իրենք էին գալիս ցերեկվա ժամերին, երբ մենք էինք նստած ինֆոդեսքում։ Մի օր էնքան աշխատեցինք, որ կպել էինք էդ աթոռներին արդեն։ Ու ոնց ասել էր Սենեգալից մեկը.

-Ո՞նց է ստացվում, որ ես երբ գալիս, եմ, դու միշտ էստեղ ես։

Էսօր վերջին աշխատանքային օրս էր։ Հոգնած եմ շատ, բայց հաստատ արժեր։ Կամավոր էլ կարելի է հավեսով լինել։