Շատերը գիտեն, որ հայրենիք բառի արմատը հայրն է, բայց ըստ իս՝ արմատը հայն է: Հայն է ոչ թե նրա համար, որ ես եմ հայ, այլ որովետև հայրենիքը աշխարհում հայի պես սիրող չկա: Էլ ո՞ր ազգն ունի այդքան մատյաններ իր հայրենիքի մասին գրված: Էլ ո՞ր ազգի տղաներն են ինքնակամ բարձրանում սահման՝ գիտակցելով, որ կարող են մահվանն անձնատուր լինել, միայն թե հայրենիքը պաշտպանված լինի: Էլ ո՞ր ազգի մայրերն են արցունքներն այդքան հմտորեն թաքցնում ու ամենաթանկ զավակին ուղարկում բանակ և երկու տարի անքուն մնում, զօրուգիշեր աղոթում: Էլ ո՞ր ազգն է, որ հայի չափ ցավ է տեսել հանուն հայրենիքի, բայց միևնույնն է, չի հանձնվել, չի փոխել իր կրոնը, լեզուն, չի լքել իր հողը:
Հայ լինելուս համար հպարտությունն ինձ ուղղակի խեղդում է:
Ես ուսուցիչ եմ ուզում դառնալ հանուն հայրենիքիս վաղվա սերնդի, հանուն նրա, որ վաղվա հերոսները դեռ դպրոցական աթոռից պաշտեն իրենց հայրենիքը:
Իմ հայրն ու մայրը Տավուշի սահմանամերձ Այգեձոր գյուղում են ծնվել ու մեծացել, և ես, ամեն անգամ այնտեղ գնալով, ավելի շատ եմ սկսում սիրել մեր ազգը, որ այդքան անվախ է ու կրակոցի ձայնը անգամ չի վախեցնում նրան:
Հայրենիքը սուրբ է: Հայրենիքից ենք սերվել ես, դու, իմ ու քո ծնողները, մեր ընկերներն ու բարեկամները և բոլոր բոլորս: Հայրենիքը պետք է պինդ պահել ու երբեք-երբեք չուրանալ հայ լինելը, գոնե մեր եղբայրների համար, որ հիմա Հայաստան աշխարհն են պաշտպանում թուրք ու ադրբեջանցի «լավ հարևաններից»: Եվ հիշի՛ր.
Հայրենիքը մոր պես աղոթում է․
Անփորձանք լինես, հայո՛ց զինվոր,
Քո խիզախ անունը մեր սրտում է,
Մերօրյա հերոսն ես փառավոր: