Դեկտեմբերի 11-ին 95 տարեկան հասակում կյանքից հեռացավ Գագարին գյուղի բնակիչ, Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից Գագիկ Եղիազարյանը։ Գագիկ Եղիազարյանը ծնվել է 1925 թվականին Սևանի շրջանի Դդմաշեն գյուղում։ Դպրոցը դեռ չավարտած՝ իր խնդրանքով զորակոչվել է բանակ։17 տարեկան պատանին ծառայության անցավ 336-րդ հրաձգային գնդում և, ստանալով սերժանտի կոչում, 1943 թվականին մեկնեց ռազմաճակատ ու մասնակցեց Կուրսկի ճակատամարտին։ Նույն թվականի հոկտեմբերի 14-ին մասնակցեց նաև Դնեպր գետի անցմանը՝ Գոմելի մարզում։ Հենց այդ ճակատամարտի ընթացքում էլ ծանր վիրավոր լինելով հանդերձ, չի լքում առաջնագիծը և մինչև վերջ մարտնչում է։ Դնեպրի աջ ափում գրաված դիրքերը ամրապնդելու համար Գագիկ Եղիազարյանին շնորհվեց Հայրենական մեծ պատերազմի 2-րդ աստիճանի շքանշանը։ Սակայն մարտերը դեռ շարունակվում էին, և հերոսը չէր նահանջում։ Պարգևատրվեց նաև Փառքի երրորդ աստիճան շքանշանով ու մեդալներով, քանի որ մասնակցել էր մի շարք բնակավայրերի ու քաղաքների ազատագրմանը։
1945 թվականին Գագիկ Եղիազարյանը զորացրվեց բանակից, բայց այսքանով չէր ավարտվում իր սկսած մեծ ու արժանապատիվ գործը։ 1951-1955 թվականներին սովորել է Երևանի Խաչատուր Աբովյանի անվան ինստիտուտի աշխարհագրական ֆակուլտետում։ Ավարտելուց հետո սկսեց մանկավարժական աշխատանք կատարել Սևանի շրջանի դպրոցներում, սկսած իր հայրենի գյուղից՝ Դդմաշենից։ 1958 թվականին, երբ Գագարին ավանում (գտնվում է Գեղարքունիքի մարզում) բացվեց դպրոց, հայրենի գյուղից Գագիկ Եղիազարյանը տեղափոխվեց Գագարին և դարձավ դպրոցի տնօրենը։ Նրա երկար ու անխոջ աշխատանքը բազմաթիվ անգամ են գնահատվել պատվոգրերով և շնորհակալագրերով։
Լինելով նույն բնակավայրից, շատ հաճախ էի տեսնում ընկեր Եղիազարյանին (գյուղում բոլորը այսպես էին դիմում նրան)։ Նրան միշտ կարելի էր գտնել իր այգում։ Ակամայից հիշեցի մի դեպք: Մի օր, երբ անցնում էի այգու մոտով, խնձոր էր քաղում և անցորդների հետ էլ երկար-բարակ զրուցում։ Երբ բարևեցի, ուզում էի գնալ, ասաց.
-Բարև, Նան ջան (գրեթե բոլորին այսպես էր դիմում): Նայի` հենց նոր եմ էս խնձորներից քաղել, վերցրու: Եթե կուզես` տես, ինչքան ծառեր կան, արի քաղիր, նստիր էն սիրուն ծառի տակ ու կեր։
Կյանքից հեռացավ, բայց թողեց մեծ ժառանգություն։
