Hripsime Vardanyan

Հայրիկս

Բոլոր բանաստեղծները գրում են մայրիկների մասին, բոլոր ուսուցիչները հանձնարարում են գրել մայրիկների մասին, ֆիլմերը նկարահանում են մայրիկների մասին: Ոչ ոք չի հիշում հայրկներին, նրանց, ովքեր իրենց ամբողջ կյանքում աշխատում են մեզ ոչ մի բանից պակաս չպահելու համար:

Ես շատ եմ սիրում հայրիկիս, չեմ թաքցնի, ավելի կապված եմ հայրիկիս, քան մայրիկիս հետ: Դեռ փոքր տարիքից հայրիկիս օգնել եմ բոլոր գործերում. լիներ, այսպես ասած, աղջկա թե տղայի գործ: Հայրիկիս հետ գնում էի ձկնորսության: Չնայած ոչինչ չէի որսում, սակայն ես երջանիկ էի համարում ինձ, քանի որ ևս մեկ օր անցկացրեցի հայրիկիս հետ:

Ժամանակներն անցնում են: Մենք մեծանում ենք, սակայն ծնողների համար մենք նույն երեխաներն ենք մնում: Մենք նույնպես, ինչքան էլ որ մեծանանք, հասունանանք, մեր ծնողներին սիրելու ենք փոքրիկ երեխայի նման:

Գնահատում եմ հայրիկիս թափած ջանքերը` մեզ մարդ դարձնելու գործում: Գնահատում եմ նրա խորհուրդները, զայրացած պահին ասած ամեն մի բառը: Գնահատում եմ այն, որ հայրիկս ոչ մի բանում մեզ չի մերժում:

Երբ մեծանամ, երեխաներիս դաստիարակելու եմ այնպես, ինչպես հայրիկս մեզ: