Վերջերս «Գործընկեր» ամսագրում լույս տեսավ հարցազրույց Լևոն Ջավախյանի հետ: Ամսագրի ընթերցողներին հետաքրքրեց, թե ով է Լևոն Ջավախյանը: Նախ ասեմ, որ նա իմ հայրն է: Երբեմն անում է այնպիսի բաներ, որ առաջացնում է իմ և ընտանիքիս մյուս անդամների զայրույթը: Օրինակ` իր գլխավոր հերոսների դերերը վերագրում է մեզ:
Հիշում եմ, թե ինչպես մի անգամ հայրս որոշեց պատկերել մի սովորական հանգստյան առավոտ մեր ընտանիքում: Երբ նա գրեց իր պատմվածքի առաջին էջը, ինձ հետաքրքրեց, թե ինչ է նա այդպիսի ջանասիրությամբ գրում: Խնդրեցի նրան կարդալ իր գրածը: Սկզբից հայրիկն ասաց, որ չի կարող կարդալ չվերջացրած պատմվածքը: Ես կարդալուց հետո հասկացա, թե ինչու էր նա հակառակվում: Պատմվածքում ես օրն սկսում էի լաց լինելով և ինչ-որ բան պահանջելով: Եղբայրս հավանեց պատմվածքի սկիզբը և պահանջեց, որ գրվի նաև շարունակությունը: Բայց երկար պայքարից հետո ես հասա իմ նպատակին, և պատմվածքը մնաց անավարտ:
Հայրս շատ ցրված է: Երևի այդպիսին են բոլոր գրողները: Նա շատ է սիրում հարցեր տալ, բայց պատասխանները, չգիտես ինչու, նրան այնքան էլ չեն հետաքրքրում:
Մանկությունից հիշողությանս մեջ է մնացել նաև մեկ այլ դրվագ: Քնելուց առաջ եղբայրս համոզում էր հայրիկին` կարդալ Թումանյանի «Գիքորը»: Դա մեր ամենասիրած ստեղծագործությունն էր: Հայրս ոգևորված սկսում էր կարդալ, և ամեն անգամ, երբ հասնում էինք պատմվածքի այն հատվածին, երբ հայրը գալիս է հիվանդ որդու մոտ, ես սկսում էի լաց լինել:
Ինձ հաճախ են հարցնում, թե արդյո՞ք ես կցանկանայի, որ հայրս ունենար ուրիշ մասնագիտություն: Ես չեմ կողմնորոշվում` այո՞ պատասխանել, թե՞ ոչ, որովհետև համոզված եմ. լիներ նա պատմաբան թե հաշվապահ, միևնույն է, էլի գրելու էր…
Աննա Ջավախյան, 17տ., 1998թ.