Գարուն 

Ապրիլից հայրս գնում է ՌԴ՝ արտագնա աշխատանքի: Ես ու մայրս կարոտում ենք նրան, երբ գնում է, իսկ մյուս կողմից 2 քույրերս են շատ ուրախանում, երբ հայրս գնում է իրենց մոտ: Մեր սիրտը հանգիստ է այնքանով, որ այդ «օտարություն» ասվածը այդքան էլ այդպես չէ, երբ երեխաներդ են հագուստդ լվանում, արդուկում, քեզ կերակրում: Երբ դասից գալիս եմ, հարցնում եմ մայրիկիս.

-Մամ, զանգե՞լ ա պապան:

-Չէ հլը, Լիանի հետ եմ խոսել մենակ:

Հայրս ցերեկները մեկ-մեկ է զանգում մայրիկիս, հիմնականում երեկոյան է զանգում՝ սքայփով, որ ես տանը լինեմ, որ ինձ տեսնի:

-Պապ, բարև:

-Բարև, ցավդ տանեմ: Ո՞նց ես:

-Լավ եմ, դու քեզանից ասա:

-Ոչինչ, լավ: Դասերդ լա՞վ ա:

-Հա, լավ ա, պապ։

Էսպես մինչև ամառ:

-Բալես, դե քեզ ինչ պետք ա, կգնաս, կառնես:

-Հա, պապ:

-Մորդ չլսես, ինչ ուզես՝ կառնես:

-Հա, հա,- ծիծաղելով պատասխանում եմ ես։

Իրականում, երբ հայրս գումար էր ուղարկում, քույրիկներիս հետ խոսում էի, որ պապային տանեին իրեն հագուստ առնելու, թե չէ հայրս իրեն չի գնի: Հայրս միակն է ինձ համար: Ինձ ոչնչից չզրկելու համար գիշերն անցկացրել է խոնավ սենյակում, ծանր բեռներ է բարձրացրել, ավելացրել է իր ճակատի կնճիռների քանակը, ավելացրել է սպիտակ մազերի քանակը:

Աշուն 

-Դո՞ւ էլ ես հոպարի հետ գալու օդանավակայան:

-Հա, պապ, անպայման:

-Բա դասի՞ չես:

-Դա կապ չունի, ես քեզ կարոտել եմ…