Երեկ մեր շենքից երկու շենք այն կողմ կատարվում էին իրադարձություններ, որոնք ցնցեցին ամբողջ Հայաստանը:
Ոչ ոք չգիտեր՝ ինչ կլինի, ոչ ոք չէր սպասում, որ երեխային մանկապարտեզ ուղարկելն անգամ կարող է վտանգ պարունակել իր մեջ, որ ընտանեկան հարցերն ու միջադեպերը կարող էին ազդել երեխաների վրա: Չեմ ուզում պատմել Արմավիրում երեկ պատանդ վերցված մանկապարտեզի երեխաների շուրջ ծավալված դեպքերի մասին, քանի որ անգամ ուղիղ եթերով բոլորը հետևում էին դրանց: Փառք Աստծո, որ երեխային էլ վտանգ չի սպառնում, և հանցագործը չեզոքացվել է:
Ասել, որ արմավիրցիները մեծ շոկ ապրեցին, նույնն է, թե ոչինչ չասել: Տղամարդիկ բոլորը դրսում էին, շրջապատել էին մանկապարտեզի շենքը: Հայրիկս էլ դեպքի վայրում էր: Ծանոթ-անծանոթ, բարեկամ ու հարևան բոլորն այնտեղ էին և բոլորն էլ պատրաստ էին ամեն վայրկյան ներս մտնելու և օգնություն ցուցաբերելու, զայրացած ու լարված ամբոխը դեմ գնալով հորդառատ անձրևին, համառորեն սպասում էր: Երկու կրակոցներից հետո ուժգին ծափողջյուններով դիմավորեցին ողջ ու առողջ դուրս հանված փոքրիկին: Ոչ մեկին էլ չէր հետաքրքրում. ով է ճիշտ, ով է մեղավոր: Կարևոր էր միայն մեկ բան. ոչ ոք իրավունք չունի երեխաների կյանքը վտանգել, ընտանեկան հարցերը երեխաների կյանքի հաշվին քննարկել:
Փառք Աստծո, ամեն բան լավ վերջացավ, սակայն պարապ մարդիկ մինչև ուշ գիշեր կանգնած էին մանկապարտեզի տարածքում, խանգարելով փրկարաների աշխատանքը և վտանգելով իրենց իսկ սեփական կյանքերը՝ հայկական ձևերով քննարկելով եղածը: Ոստիկանության աշխատանքը, խոստովանեմ, բավականին ծանր էր, որովհետև մի կողմից՝ փորձում էին վնասազերծել հանցագործին, մյուս կողմից էլ՝ պարապ ամբոխին փորձում էին հեռու պահել հանցագործության վայրից, որպեսզի չխանգարեն աշխատանքներին: Եվ երևի ամենաշատը դրա վրա էին չարչարվում…
Հիմա, երբ ամեն բան հետևում է, ես էլ ուշ գիշերին գրում եմ այս մասին, մտածում եմ, որ կարող էր այսպես չլինել, եթե…
Եթե իսկապես մեծահասակներն այդքան մտածում են երեխաների մասին, ինչո՞ւ մանկապարտեզների անվտանգությունը չեն ապահովում: Եթե փորձես մտնել որևէ վարչական շենք, որտեղ պաշտոնյաներ են աշխատում, ապա հազար ու մի արգել պետք է հաղթահարես, հաճախ չես էլ կարողանա հաղթահարել: Իրենք իրենց լավ պաշտպանում են: Իսկ մանկապարտեզ, խնդրեմ, մտեք, բաց է, որ անկյունն ուզում եք, պահա՞կ, ի՞նչ պահակ… Չգիտեմ՝ ուրիշ մանկապարտեզներն ինչպես, բայց հենց այդ մանկապարտեզը, որը մեզնից երկու շենք այն կողմ է գտնվում, վաղուց վթարային է, չվերանորոգած, կոտրված պատուհաններով: Սակայն ծնողները իրենց երեխաներին ստիպված են այս մանկապարտեզ բերել, որովհետև ի վիճակի չեն վճարելու ավելին, ցավոք անգամ այս դեպքից հետո էլ:
Ինչո՞ւ է այսպես, ինչո՞ւ ենք ասում՝ ամենալավը երեխաներին, բայց նրանց մասին մտածում ենք վերջին հերթին: Հիմա շատերը մտածում են՝ լավ է, ամեն բան լավ վերջացավ, ոչ մի երեխայի վնաս չեղավ: Բայց վա՞խը, չէ որ այդ երեխաները հոգեկան մեծ ապրումներ ունեցան, և այդ տարիքում դրանք շատ երկար հիշվելու են:
Կասեք՝ էլի բողոքում ես, բայց ինչպես չբողոքեմ, երբ վտանգն ինձնից մի քանի մետր էր հեռու: Համ էլ գոնե հիմա մեծերը դասեր քաղեն: