Արդեն ժամը 13:30 է: Ես վաղուց արդեն նախաճաշել եմ և անհամբերությամբ սպասում եմ, թե երբ են հայտարարելու, որ հավաքվում ենք կոնֆերանս դահլիճում: Դեռ այսպիսի բան չէր եղել, որ նախաճաշից այսքան անցնի, և մենք դեռ ազատ լինենք: Չեմ հասկանում, ո՞ւր են ընկերներս, որ իրենց ժպիտներով ինձ էլ են ստիպում ժպտալ: Գուցե բոլորը քնա՞ծ են մնացել, բայց այսքա՜ն երկար: Անհնար է: Իսկ եթե պատրաստվում են ֆոտոարշավի կամ ֆիլմի նկարահանման: Այդ դեպքում ինչո՞ւ ինձ էլ չեն ասել: Ինչո՞ւ եմ ես այստեղ նստած սպասում և չեմ պատրաստվում:
Ա՜խ, հա՜: Ոնց էի մոռացել: Մենք արդեն տանն ենք: Եվ ես արդեն պետք է գործեմ իմ սեփական օրակարգով, ոչ թե ճամբարի: Էլ անընդհատ չեմ նայելու օրակարգին, որ տեսնեմ՝ ով է գալու վարպետության դասի: Էլ անհամբերությամբ չեմ սպասելու «ազատ ժամանց» կետին ու մտածելու, թե այսօր ինչ խաղ ենք խաղալու: Գիտեք, երևի տանը մի հարմար անկյուն գտնեմ ու անունը դնեմ կոնֆերանս: Այդ անկյունը պետք է լինի տրամադրող, աշխատանքային, բայց միևնույն ժամանակ, չճնշող ու շատ հաճելի:
Բայց չէ: Մի կարևոր բան պակաս կլինի՝ մարդիկ, ովքեր ինձ շրջապաըում էին կոնֆերանսում: Իսկ ինչպես գիտեք, կոնֆերանսը երբեք այսքա՜ն հաճելի վայր չէր լինի, եթե ես մենակ լինեի այնտեղ, և չլինեին իմ սիրելի ընկերները: Այն շատ թանկ էր, որովհետև բոլորս միասին էինք՝ մեր մեծ ընտանիքով: