mane minasyan -2

Հարցազրույց Սոնա Մխիթարյանի հետ, ով սիրում է նկարել և միշտ նկարելու է

«Նկարել ու սիրել նկարելն իրականում տարբեր բաներ են»,-մի անգամ ասաց Սոնան, ու ես որոշեցի զրուցել նրա հետ:

-Սոնա, քանի՞ տարեկանից մատիտն ու վրձինը հայտնվեցին ձեռքումդ:

-13 տարեկանից: Ընկերուհիս ասաց, որ գյուղում նկարչության մասնավոր խմբակ է բացվում, ու ինքը գնալու է: Ինձ էլ առաջարկեց, ընտանիքիս անդամների հետ զրուցեցի, ու որոշվեց, որ ես էլ եմ գնալու: Առաջին դասս հոկտեմբերի 2-ին էր:

-Նկարչությունը քեզ համար հոբբի՞ է, թե՞ արդեն ապագա մասնագիտություն:

-Եթե այս հարցը ինձ մի քանի ամիս առաջ տայիր, ապա կասեի՝ որպես մասնագիտություն, բայց հիմա դուրս եմ եկել նկարչության խմբակից, քանի որ մասնագիտությունս փոխել եմ: Լրագրությամբ եմ շարունակելու: Համատեղել չեմ հասցնում: Բայց իհարկե նկարչությունը ես երբեք չեմ թողնի… Շարունակում եմ տանն աշխատել:

-Այսքան ժամանակ որևէ նկար վաճառե՞լ ես:

-Այո, վաճառել եմ: Նաև պատվերներ եմ ընդունել: Պատվեր ընդունելուց առաջ պետք է վստահ լինես քո ուժերի վրա:

-Կա՞ նկար, որից չես ուզենա բաժանվել:

-Այո՛, կա այդպիսի նկար: Դա իմ առաջին գործն է յուղաներկով: Բնապատկեր է, բայց ես երբեք այդ նկարից չեմ հրաժարվի… Հրաժարվել կոպիտ հնչեց, դե՝ որևէ մեկին չեմ նվիրի կամ վաճառի:

-Իսկ նկարելիս ի՞նչ ես զգում:

-Երբ որևէ նկար եմ սկսում, մտնում եմ իմ սենյակ, դռները կողպում, որ ինձ ոչ ոք չխանգարի և միացնում եմ դանդաղ, մեղմ երաժշտություն: Սկսում եմ կտավի վրա գծագրել: Գծագրելուց հետո մի պահ նայում եմ կտավին ու արդեն պատկերացնում գույները: Երբ նկարում եմ, շատ հանգիստ եմ, միաժամանակ, շատ լարված: Սիրում եմ նկարել…