mariam papoyan portert

Հե՜յ, ո՞վ կա էդտեղ

11-րդ մեդուզան էի նկարում։ Ձեռքս թմրեց։ Մեդուզաներից ու թղթի սպիտակից հոգնում եմ։ Արմավենի նկարելն ավելի հեշտ է։ Մանավանդ, երբ անտաղանդ ես։ Էդպես էլ արմավենիների մասին ուղիղ խոսել չսովորեցի,  ոչ էլ մեդուզաների, ոչ էլ քո։ Արդեն տասը «Ա» տառ դարձրել եմ մեդուզա։ Եթե օպտիմիստ ես, ուրեմն այդքան էլ վատ չեն գործերս։ Հիմա հավանաբար կարդում ես։ Եթե կարդում ես, ուղղակի, որովհետև աչքիդ մեջ անջատիչ չկա, ուրեմն նայիր աջ ու ձախ, ուսերիցդ մի քիչ  ներքև կախված բաներ կան։ Ձեռքերդ են։ Դրանցով ուղիղ իջիր ներքև, կհասնես հինգ հատ երկար ու կարճ բաների։ Դրանք էլ մատներդ են։ Հիմա դրանցից մի-մի հատ վերցրու ու ամեն աչքիդ մեջ մի հատը մտցրու։ Լավ կլինի զգամ, որ չես տեսնում։ Ինձ համար կարևոր է, որ էդպես անես։ Եթե տեսողությունդ դեռ լավ է, ուրեմն նկարածս մեդուզաները դուրս չեն եկել, ու վերջապես սկսել եմ գրել։ Հա, մոռացա՝ արմավենիներն էլ։

Կուզեի՝ ինձ մեդուզաներ նվիրեիր, կամ գոնե առաջարկեիր արմավենիներ մագլցել։ Ծածկոցիդ տակից գոնե մի անգամ գլուխդ հանեիր, մկաններիդ նեղություն տայիր ու թեյի բաժակը վերցրնեիր։ Ես երևի զանգդ կտայի, ու զրնգոցից թեյդ կթափեիր կահույքին։ Կահույքդ կփչացնեի։ Ես կուզեի կահույքը չկարևորեիր։ Մի երկու բան քթիդ տակ մրթմրթալով դուռը բացեիր։ Գիտեմ, որ մեդուզաներիս փունջը չէիր տեսնի ու կասեիր.

-Հե՜յ, ո՞վ կա էդտեղ։

Բայց դա չէիր ասի ֆիլմերի ռոմանտիկների պես։ Համարյա կգոռայիր։ Որովհետև դու մեդուզաներին սիրել չգիտես։ Միայն հասցնում ես կահույքդ մաքրել տալ։ Քեզ հետ խոսելիս նյարդային բջիջներիս մեջ մի տեսակ դեպրեսիա է սկսվում։ Երևի որովհետև դու արմավենի մագլցել չես սիրում, ես էլ թեյոտ կահույքդ։ Դեպրեսիաս սովորաբար ուղեկցվում է սիրածս գրիչի կանաչ մասը ջարդելով, բայց դե, քեզ ի՞նչ կա. դու չես էլ պատրաստվում գլուխդ անիծյալ ծածկոցի տակից հանել ու հարցնել.

-Էդ ի՞նչ գրիչի ճտտոց է։

Բացի մեդուզաներից ճտտոց էլ չես սիրում, բայց եթե մեդուզան կողքիդ գրիչ ճտտացնի, մեկ է, գլուխդ ծածկոցի տակ, կահույքդ կուսումնասիրես։ Ես կուզեի թեյդ ցուցամատդ այրեր, ու մատդ թափ տալով ոտաբոբիկ վազեիր տնով մեկ։ Գրողը տանի, գոնե ծածկոցիդ տակից դուրս կգայիր։ Կուզեի երբեմն լսես՝ ոնց են մեդուզաները ցրտից դռանդ արտաշնչում։ Բայց դու միայն կահույք բերողների համար ես մկաններդ մարզում։

Ես կուզեի դարչնագույն ծածկոցիդ տակ մի վարդագույն մեդուզա պահեիր։ Կուզեի կահույքիդ առաքիչին մի անգամ հարցնեիր՝ արդյո՞ք ներքևում վազող մեդուզա չի տեսել։ Առաքիչդ հավանաբար աչքի բիբերը կմեծացներ ու բերանը կծռեր, հետո գումարը կուզեր ու կգնար։ Մի երկու բան էլ քթի տակ հավանաբար առաքիչդ կմրթմրթար։ Մեծ մասամբ առաքիչդ քեզ նման է։ Երկուսդ էլ մեդուզա չեք տեսնում։ Ես կուզեի վարժեցնել մեդուզաներիս, որ ականջիդ տակ ճտտոց նվագեին։ Դե դու չէիր լսի ու հավանբար ձայնարկիչը գետնով կտայիր, որ ճտտոցն ականջդ չծակի։

Երբ որոշես վերջապես մոտենալ դռանը, ու «Հե՜յ, ո՞վ կա այդտեղ» արտահայտությունն արդեն զզված միլիոն անգամ կրկնելուց հետո, իջնեիր աստիճաններով՝ մտածելով, որ կողքիդ հարևանի երեխան էլի պարապ է մնացել, մեդուզաս հավանաբար դռանդ արանքում կմնա։ Կուզեի՝ ծածկոցդ մոռանայիր տանը թողնել ու դրանով խելագարի պես վազեիր փողոցում, որ գտնես հարևանիդ երեխային։ Հետո հիասթափված, ջղայնությունից կիսաարցունքոտ բարձրանայիր վերև։ Գոնե կյանքում մի անգամ ծածկոցը ճիշտ կօգտագործեիր ու ներսիդ փոխարեն դրսիդ կսեղմեիր։ Ծածկոցդ է մեղավոր, որ մեդուզաներին չես տեսնում։

-Հե՜յ, ո՞վ կա էդտեղ,- միլիարդ անգամ էլ գոռաս, պարանոցդ ներքև չես կախի, որ ճզմված արմավենի երազող մեդուզաներիս տեսնես։ Շուտով մարդիկ կմտածեն՝ գիժ ես։ Դու մեդուզա չես տեսնում, փոխարենը կահույքի վրայից հորինածս թեյի հետքերն ես սրբում։ Մարդիկ երևի ճիշտ են… Որովհետև մեդուզա սիրել չես սովորում։