-Պապ, մի նորություն եմ ասում, բայց պիտի մաղարիչ անես,- ասաց եղբայրս ինքնագոհ հայացքով:

-Է՜, այ տղա, էլի սկսեցիր, ասա` տեսնեմ,- Արմանի նեղացած հայացքը տեսնելով պապն ասաց,- կտամ, կտամ, ասելիքդ ասա:

-Պապ, հոպարն էր զանգել, ասեց, որ գալիս են:

Պապիս աչքերն արցունքով լցվեցին, երկար էր սպասել այդ պահին:

Տատս էլ էր սպասում, մինչև վերջ: Բայց այդպես էլ չտեսավ: Տատս ինձ համար ամենակարևոր մարդկանցից մեկն էր, շատ եմ կարոտում, կրում եմ հենց իր անունն ու հպարտանում: Հիմա էլ, երբ պատմում եմ, հուզմունքս չեմ կարողանում զսպել: Խոսում եմ իր հետ միշտ, պատմում ամեն ինչ, ու հա, ինքը գիտի, որ հորեղբայրս գալիս է: Ինչո՞ւ եմ միշտ տատիկիս մասին ներկայով խոսում, որովհետև ինքն ապրում է, ապրում է իմ մեջ, ինձ հետ:

Հորեղբայրս տարիներ առաջ էր հեռացել Հայաստանից ու բնակություն հաստատել ԱՄՆ-ում, մոտավորապես տասներեք տարի առաջ: Ոչ թե հորեղբայրս, այլ հորեղբայրներս, բայց մյուս հորեղբայրս ավելի վաղուց էր տեղափոխվել և անցյալ տարի եկավ հայրենիք. ոչ պակաս երկար դադարից հետո:

Ճիշտ չէ այն միտքը, թե ծնողներնն ուրախ են, որ զավակները գնում են «ավելի լավ կյանք կառուցելու», նրանք մինչև վերջ սպասում են զավակներին, ինչպես տատս:

Շուտով կլրանա պապիս ութսուներորդ տարեդարձը, իսկ տատս, տատս էլ չկա:

Որոշել ենք մեծ շուքով նշել պապիս տարեդարձը, չէ որ ընտանիքս միասին է գրեթե: Ինչու գրեթե, որովհետև տատս է պակասում:

Տատս չկա, բայց նայում է մեզ վերևից, ու ջրում ծառը՝ իր սիրուց ծնված սիրո տոհմածառը:

Հետհաշվարկ. մնաց տասնհինգ օր: