Ժամը մեկն անց կես տեղում էի: Ցուցակում գտա անունս ու հերթական համարս և գնացի դահլիճ՝ տեղավորվելու: Համալսարանի այս դահլիճում դեռ չէի եղել: «Ո՞նց կարող էի հաշվիչս մոռանալ, ախր, հավանականության քննության եմ, քարտս էլ թողել եմ պայուսակիս մեջ»: Ինչպես տեսնում ես՝ քննությունը շատ «լավ» է սկսվում:
Հսկիչները եկան ու սկսեցին բաժանել քսան էջանոց հարցաթերթիկները:
-Բա որտե՞ղ ենք գրելու պատասխանները, ձևաթուղթ չեք տվել,- հարցրեց հետևում նստածներից մեկը։
-Ձեր հետ բերած տետրերի մեջ կգրեք ու կհանձնեք։
-Ինչի՞ ա սենց մեծ հարցաթերթիկ, չենք հասցնի, ախր։
-Էս ի՞նչ ա գրած առաջին էջի վրա, լավ, բա էս ի՞նչ տառ ա։
Կարծես թե մենակ ես չէի, որ երկար ժամանակ չէի հասկանում թերթիկի վրայի գրածը: «Սիգմա տառին ա նման, բայց սիգման էս ա, էստեղի գրածը ուրիշ տառ ա լրիվ: Ինչի՞ ա խնդրի մեջ Սելինջերի մասին պատմում, ու որտե՞ղ ա գրված խնդրի պահանջը»: Լավ, գրեմ այն, ինչ գիտեմ, հետո կվերադառնամ սրան: Այսպես գրելով՝ լրացրի 96 թերթանոց տետրիս կեսը, երբ հսկիչներից մեկը մոտեցավ ինձ ու խնդրեց, որ տեղափոխվեմ հետևի շարք:
Պտտվեցի մյուս կողմ և բարձս գրկելով՝ նստեցի հետևի նստարանին: Թղթերի կույտի փոխարեն սեղանիս ոչինչ չկար, դահլիճն էլ փոքրացավ, հիմա ավելի շատ լսարան է հիշեցնում: Նստարանները անսովոր կերպով էին շարած, ու մենք նստած էինք ոչ թե մեկ-մեկ, այլ իրար կողքի: Նստարանի համարներն էլ չկային: Ներս մտան հսկիչներն ու բաժանեցին մեկ էջանոց հարցաթերթիկները։
«Ոնց, էլի հավանականության գրավո՞րն ա, նոր վերջացրի, ախր: Ու ինչի՞ ա քննության տևողությունը երեք ժամի փոխարեն գրված մեկ ժամ»: Վերջացրի գրավորը, արդեն պատրաստվում էի պատասխանները գրել թերթիկի վրա, մեկ էլ կողքիս նստած կուրսեցիս վերցրեց թերթիկս ու դրեց իր սեղանին:
-Ի՞նչ ես անում։
-Դու իրավունք չե՞ս անցել, չգիտե՞ս, որ ես շատ հանգիստ կարամ քո թերթիկը վերցնեմ ու արտագրեմ։
-Գոնե թող վերջացնեմ, հետո կտամ։
Բայց նա ոչ մի կերպ չէր պատրաստվում ինձ լսել և սկսեց նույնիսկ բղավել ինձ վրա: Խուճապի մատնվեցի. ժամանակը վերջանում էր, իսկ ես դեռ թերթիկը չէի լրացրել: Չհասկացա, թե ինչպես, բայց ես միանգամից վեր կացա տեղիցս ու դուրս եկա լսարանից:
-Բա գրավորդ, տենց կիսատ թողեցի՞ր:
-Հա, վաղը առավոտ շուտ կգամ համալսարան ու կշարունակեմ: Արի՝ գոնե էս հարցաշարը շուտ վերջացնենք, կես ժամից քննության ենք:
-Երեխեք, արագացրեք, տնտեսի ցուցակները կախել են: Անետ, դու ոնց որ էլի Բ դահլիճում ես:
Այո, «Բաղդասարյան Անետա- Salle B-33»:
Դահլիճում, բացի կուրսիցս, ով ասես չկար: Դեռ տասը րոպե կար տեղավորվելու համար, երբ ներս մտավ պարոն Աղազարյանը՝ տնտեսագիտության դասախոսը, ու սկսեց բողոքել, թե որքան վատ է պատրաստվել մարքեթինգի կուրսը: Հատ-հատ հանեց ինձ անծանոթ մարդկանց գրավորներն ու սկսեց սխալները ստուգել: Հետ շրջվեցի, որ գոնե մեկ ծանոթ դեմք գտնեմ, բայց դահլիճ մտավ Ալեքսանդրան՝ մեր նախկին գլխավոր քարտուղարը, ու մաքուր հայերենով ասաց, որ քնությունները վերջացան:
Մեսինջերում հաղորդագրություն ունեմ: Մակրոյի գնահատականներն են գցել, ու ինչպես հասկացար՝ առավոտը բարի չէր մարքեթինգի կուրսի համար: Էս ինչքան են խոսել չաթում: Ոնց տեսնում եմ՝ մենակ ես չեմ, որ հետքննական մղձավանջներ ունեմ: