28.09.2018
Տանը խառնաշփոթ է: Ամեն անկյունը, պատը, սեղանը, դատարկված պահարանը, ծաղկամանում չորացող ծաղիկները, դատարկ սենյակը, խոհանոցը, ամեն ինչ հեռացում է արտաշնչում: Ամեն մի անկյունում անբառ տխրություն է նստած: Հա, ճիշտ է, որ տունը առանց այդ էլ խոսել չի կարող, բայց երբ դու հեռանում ես՝ թողնելով ամեն ինչ, քեզ թվում է, որ տունը քեզ հետ հավասար փշրվում է, քեզ հետ հավասար լցվում ու դատարկվում է, էդպես էլ չհասկանալով վերջին քայլերի նշանակությունը: Սենյակում կուտակված ճամպրուկների կողքով անընդհատ անցնելիս նորովի ես տակն ու վրա լինում, նորից սթափվում, ասում՝ ի՞նչ է որ, որոշել եմ, ուրեմն գնալու եմ, ու ամեն բան լավ է լինելու: Էս տողերը մի րոպեով փրկում են քեզ, բայց երբ նայում ես հարազատներիդ աչքերին, որոնք մի հրաժեշտի տխրությամբ են ժպտում, իբր իրոք ամեն ինչ լավ է, էդ տողերը չքանում են, ու նորից ճամպրուկը քմծիծաղով աչքիդ առաջ է հայտնվում: Այնքան տարօրինակ անհանգստություն կա ներսումդ: Դու պատկերացում էլ չունես՝ ինչ ահռելի կարոտ է քեզ սպասվում հրաժեշտի վերջին գրկախառնությունից հետո: Հենց այսպիսի անհասկանալի զգացումներով էլ արդեն լքել ես:
28.09.19
Մեկ տարի է անցել: Գիտեք, էդ զգացումները հետ անդրադառնալու հակում ունեն՝ ամբողջովին նույնությամբ: Դու արդեն հազարավոր կիլոմետրեր հեռու ես, չկա հրաժեշտ, չկան հարազատներդ, չկան տան՝ քեզ մեղադրողի հայացքով նայող պատերը, կա միայն նոր քաղաք, որը արդեն մեկ տարի է ջանում է դառնալ քո տունը, կան նոր դեմքեր, բայց որոնցում շարունակ փնտրում ես այն աչքերը, որ անգիր գիտեիր, այն վերջին գրկախառնությունները, ամեն ինչ, ինչ կարոտ է առաջացրել մեջդ: Գնում ես համալսարան, այն տարօրինակ զգացումը ներսումդ, կարծես էլի հրաժեշտի ես պատրաստվում: Կմտածեք, գժվել է: Ինձ թվում է, երբ ինչ-որ երևույթ ապրում ես ամբողջ սրտով, եղանակը, օրը, ժամը նույնիսկ նոր քաղաքի օդը ստիպում է վերապրել մի տարի առաջ զգացածդ, ու դու խելառ ես երևում մարդկանց աչքերում, որովհետև պատրաստվում ես մի հրաժեշտի, որը անցել է արդեն, էլ գոյություն չունի: Դու տակնուվրա եղած ես, երեք օրից մեկնում ես՝ չգիտակցելով, որ արդեն հասել ես, արդեն մի տարի է հասել ես: Քո ու կարոտի միջև շարունակ վեճեր են, վեճեր, որոնք միշտ ավարտվում են այն տողերով, որ «ամեն ինչ լավ է լինելու»: Բայց դու համալսարանից դուրս ես գալիս խառնված, որովհետև երեք օրից թռիչքդ է, թռիչքդ՝ դեպի իրականություն: