Քննությունից դուրս եկած ուրախ տրամադրությամբ տուն եմ գնում՝ չպատկերացնելով, թե ինչ է դեռ սպասվելու… Ու որքան էլ որ հիմա փորձում եմ ինչ-որ տրամաբանական պատճառ գտնել, որ հասկանամ՝ թե ինչո՞ւ, ինչի՞ համար, ի՞նչ խղճով, միևնույն է, երևակայությունս չի բավարարում։
Երբ խոսքը գնում էր զինվորների մասին, վստահ էի, որ ոչ մի հայ, երբեք անտարբեր չէր անցնի, երբեք մեր տղերքին չէր անտեսի, բայց արի ու տես, որ կան, նման մարդիկ, կան…
Երբ մեր տղերքը իրենց կյանքից երկու տարի վերցնելով ուղղակիորեն նվիրում են բոլորիս, որ մենք հանգիստ ապրենք, որ դուք հանգիստ ապրեք, ու փոխարենը ստանում են չնչինը, որ կարող էինք տալ։ Երբ ցանկացած Զինվոր բոլորիս համար հերոս է, բայց արի ու տես, որ բացարձակապես ուրիշ մարդիկ են ստանում հերոսի կոչում ու այդ մարդիկ հերոս են համարվում այն դեպքում, երբ իրենց «չգիտակցված» արարքների պատճառով իրական հերոս տղերքը անվերադարձ հերոս մնացին…
«Գեներալ» Մանվել Գրիգորյանը քառօրյա պատերազմի ժամանակ, զինվորներին քաջալերող իր խոսքում ասում էր՝ «Բոլորս պետք է պահենք մեր տունը…», հիմա հասկանում եմ, թե ինչ նկատի ուներ. իր տունը պահելով քանդեց շատերի տները, թողնելով այդ տան մայրերի աչքերը արցունքով… Զինվորի բաժինը, որը կարող էր մի ամբողջ ջոկ, դասակ, վաշտ սննդով ապահովել, չգիտես էլ ինչու, բաժին հասավ արջին ու վագրին։
Իսկ մեր փոքրե՞րը, ի՞նչ են զգալու, երբ գտնված նամակների մեջ գտնեն իրենց գրածները, որոնք մեծ ոգևորությամբ էին գրել ու հույս ունեին, որ գոնե այդ կերպ կաջակցեն, կքաջալերեն իրենց պաշտպաններին։ Ամեն նամակի մեջ հոգի էին դրել ու հավատում էին։ Ուզում եմ մի քանի նամակներ հրապարակել, որոնք ապրիլյան պատերազմի ժամանակ հասել են եղբորս՝ Վարդգեսին, ով այդ օրերին ծառայում էր Հադրութի շրջանում։ Ծառայությունն ավարտելուց հետո նա այդ նամակները մեծ խնամքով բերել է իր հետ տուն: Ձեր նամակները հասել են, ձեր ուժն ու ոգին իմ զինվոր եղբորը հասել է, շնորհակալ եմ ձեզ։
Տղերք ջան, հիշեք որ ձեր մայրերը, քույրերը այստեղ են ու սպասում են ձեր գալուն, և եթե որևէ մեկը անարդար վարվի ձեր նկատմամբ, ոչ մի հայ էլ չի՛ լռելու։
Վերջում կասեմ մեկ բան՝ այս ամենն անողը, էլ երբեք հանգիստ չի՛ ապրելու։