Բոլորս էլ ունենք հարևաններ, հարևաններն էլ` երեխաններ ու թոռնիկներ:
Կամա թե ակամա, առնչվում ենք մեր հարևանների հետ: Հենց այս թեմայով էլ կպատմեմ մի դեպք, որը կատարվեց ինձ հետ երեկ երեկոյան:
Հարևանիս թոռիկները եկան մեր տուն՝ ամեն օրվա նման, և ես ինչպես միշտ, հեքիաթ պատմեցի նրանց: Պատմեցի «Առյուծն ու աղվեսը»: Մի քանի տողով ներկայացնեմ հեքիաթը. «Աղվեսն ուզում է ապացուցել առյուծին, որ ինքն ամենաուժեղն է կենդանիներից, և որ բոլորը վախենում են իրենից: Ապացուցելու համար նա քայլում է առջևից, իսկ առյուծը` հետևից: Կենդանիները, տեսնելով հետևից քայլող առյուծին, փախչում են, և աղվեսը հաստատում է իր խոսքը:
Հեքիաթը լսելուց հետո երեխաները տուն գնացին: Այսօր կրկին եկան, և խնդրեցի, որ հիմա իրենք ինձ վերապատմեն նույն հեքիաթը: Ստորև կներկայացնեմ լսածս հեքիաթը.
«Փիսիկն ու շունիկը»
«Լինում է-չի լինում, մի փիսիկ է լինում: Փիսիկը մի օր գնում է անտառ: Ու կտեսնի առյուծին, գայլին ու աղվեսին: Աղվեսը ասում է գայլին, որ շատ ուժեղ է ինքը, ու սաղ վախենում են իրանից: Ու այդ պահին առյուծը վախենում, փախնում է, և փիսիկը հետ է գալիս և ուտում է կաթ»:
Եվ ես հասկացա մի բան, որ մանկական երևակայությունը շա՜տ մեծ է և անծայր…