Օհ՜ո, ի՞նչ է կատարվում… Գլուխս պտտվում է, ինձ է թվում, թե շոգից է: Հանկարծ լսեցի ուսուցչի ձայնը՝ երկրաշարժ… Խուճապ… Ճչոց… Բոլոր երեխաները վազում էին դեպի դուռը: Ես էլ չհասկացա՝ ինչպես դուրս եկա դպրոցից: Այնքան շատ էին դեպի դուռը վազող երեխաները, որ կարծես, ոտքերս օդի մեջ լինեին,- պատմում է մայրս՝ Վերժինե Պետրոսյանը: Այն ժամանակ նրանք ապրում էին Չարենցավան քաղաքում,- Չգիտեմ՝ ինչքան ժամանակ անցավ, ու երբ արդեն ամեն ինչ պարզվեց, ամեն դասարանից մի երեխա ուղարկեցին դեպի դասարանները, քանի որ մեր պայուսակները, գրքերը, վերարկուները ներսում էին մնացել, և մենք ցրտից դողում էինք: Որոշ ժամանակ հետո բերեցին մեր իրերը, ու մեզ ուզում էին ճանհապարհել տուն, երբ հանկարծ ականջիս հասավ, որ «տասներեք» հարկանին փլվել է… Ինձ համար դա ավելի մեծ խուճապ էր, քանի որ հիվանդության պատճառով քույրս տանն էր մնացել, իսկ հայրս ու մայրս աշխատանքի էին:
Չեմ էլ հիշում, թե ինչպես հասա մեր շենքի բակ: Հասել էի և, ասես, չէի կարողանում գլուխս վեր բարձրացնել և տեսնել, որ շենքին ոչինչ չէր պատահել, շենքի բակում հավաքված բազմության մեջ գտա մորս, հետո եղբորս գտանք, իսկ հայրս, շենքի բակում հայտնվելուն պես, բարձրացավ շենք, թեև չէր թույլատրվում: Երբ բարձրացել էր, տեսել էր, որ հարևանի աղջիկը նույնպես տանն է եղել ու քրոջս ցնցումներից առաջ տարել էր իրենց տուն:
Երբ հայրս բարձրացել էր շենք, նրանց ձայներից էր հասկացել քրոջս գտնվելու վայրը: Հայրս նրանց գտել էր տան մեջ իրար փաթաթված և վախից ճչալիս: Այդ և առաջիկա մի քանի օրը մեզ չէին թողնում բարձրանալ շենք, քանի որ այն բավականին վնասվել էր:
Հատուկ մեքենաներ տրամադրեցին մեզ՝ գիշերելու համար, բայց մենք ինչպե՞ս կարող էինք գոնե մի քանի րոպեով տուն չմտնել և չվերցնել առաջին անհրաժեշտության պարագաներ: Երբ մտանք տուն, առաջին հերթին հեռուստացույցը միացրեցինք, որպեսզի տեսնենք, թե ինչ է կատարվում, սակայն ոչինչ չէր ասվում, բայց որոշ ժամանակ անց Հարությունյանը ելույթ ունեցավ և հասկացրեց, որ Լենինականը չկա: Խուճապը էլ ավելի շատացավ, քանի որ մեր բարեկամների մեծ մասը այնտեղ էին գտնվում, այդ պատճառով ինձ, քրոջս, եղբորս տարան մեր բարեկամի տուն, իսկ հայրս ու մայրս մեկնեցին Լենինական…
Ցավոք այդ աղետը խլել էր մեր շատ հարազատների կյանքը…
Այս ամենը ինձ պատմեց մայրս, ճիշտ է դժվար էր նրա համար վերհիշել այս ամենը, բայց ինչ արած, երբ կրկին այդ օրն է՝ դեկտեմբերի 7-ը: