Հիշում եմ, թե ինչպես քեռուս գլխին վերևից մի մեծ քար ընկավ

Բազմաթիվ չարչարանքների ու տանջանքների միջով անցած 65-ամյա Նինա Խաչատուրյանը, հիշելով իր անցյալի մասին, տխրում է: Նրա պատմածները վերաբերում են 80-ականների վերջին, երբ Բաքվում ադրբեջանցիները բռնի ուժով հայերին դուրս էին հանում իրենց տներից: Տիկին Նինան պատմում է. «Մենք, որ Բաքվից փախանք, մայրիկիս իմ երեխաներին և եղբորս երեխաներին մի թալինցի «շաֆյոռ» տարավ Թալին: Երեք ամիս մնացել ենք այդտեղ: Ռուսական դպրոց չլինելու պատճառով հետո ման ենք եկել  Արարատում, ռուսական դպրոց ենք գտել ու տեղափոխվել Արարատ գյուղ, արդեն այստեղ ապրեցինք երկու տարի: Արարատ գյուղում ապրելիս  մենք տուն ստացանք Զոդում և հիմա ապրում ենք այստեղ: Այն ժամանակ, երբ բնակվում էինք Բաքվում, ամուսինս աշխատում էր վարսահարդար, իսկ ես մինչև ամուսնանալս աշխատում էի նավթային մեքենաշինական ինստիտուտում,  երեխաներիս ծնվելուց հետո չեմ աշխատել»: 

Իսկ Բաքվից տեղահանման մասին պատմելիս ասում է. «Մենք նույնիսկ չենք լսել դրա մասին,  ինքներս ենք ականատես եղել այդ ամենին: Ադրբեջանցիները մարդկանց դաժանաբար սպանում էին: Հիշում եմ, թե ինչպես իմ քեռու գլխին վերևից մի մեծ քար գցեցին կամ ինչպես իմ խնամու տղան հասցրեց տաքսիով փախչել: Այդ ամենից հետո ինձ համար շատ դժվար եղավ նորից նոր կյանք սկսել: Կարդացողը կարող է հավատալ, կարող է՝ և ոչ»:

Բոլոր հարցերիս պատասխանելուց հետո նա ընկավ հիշողությունների գիրկը: Չցանկացա շարունակել իմ հարցերը, քանի որ տիկին Նինային ցավ էինք պատճառում: