Ճամբարի առօրյայի ընթացքում չէի պատկերացնի, որ երեխեքի հետ այսպես կմտերմանամ: Այնքան սիրեցի նրանց, որ հրաժեշտը նաև հուզիչ եղավ:
Օգոստոսի 18-ին, մեր մեդիա ճամբարի վերջին օրն էր: Օրակարգի վերջին կետում գրված էր. «Լացուկոծ, հրաժեշտ, հեռացող ավտոբուս…», ուշադրություն չդարձրի դրան:
-Ի՞նչ լացել, ի՞նչ բան, ուղղակի գնում ենք, էլի, -ասացի ես մտքիս մեջ մտածելով:
Բայց արի ու տես, թե ինչպես եղավ:
Կեսօրին մոտ, ավտոբուսը պետք է գար Դիլիջան մեր հետևից: Մենք արդեն երեկոյան իրերը հավաքել, դասավորել էինք, որպեսզի պատրաստ լինի ամեն ինչ: Վերջին անգամ հավաքվեցինք կոնֆերանս- դահլիճում: Խոսեցինք մեր կարծիքներից, տպավորություններից և իհարկե շնորհակալական խոսքեր ասացինք: Տիկին Ռուզանն ասաց, որ դեռ անակնկալներ կլինեն, իսկ մենք բոլորս անհամբեր կսպասենք անակնկալներին և հետագա ճամբարներին ու միջոցառումներին: Քննարկումներից հետո, բոլորս մեր իրերը դրեցինք դրսում, և տխուր-տրտում նստած սպասում էինք ավտոբուսին: Եկավ մեր հուշերը տանող ավտոբուսը: Մենք տեղավորվեցինք, հրաժեշտ տվեցինք այս մեկ շաբաթում մեզ պահած, խնամած հյուրանոցին, աշխատակազմին, նաև խոհարարներին, որոնց հետ շատ մտերմացել էինք: Նստեցինք ավտոբուսի մեջ ու ճանապարհ ընկանք դեպի Երևան՝ «Մանանա» կենտրոն: Ճանապարհին մի լավ քնեցի, գիշերը չէի քնել, ոնց որ ասում են՝ լուսաբացն էի դիմավորում: Հաշված ժամերից հասանք Երևան: Իջանք ավտոբուսներից, իրերը դատարկեցինք, և Լիլիթը ասաց, որ շրջան կազմենք ու հերթով բոլորս միմյանց հրաժեշտ տանք: Եկավ իմ հերթը, բոլորին համբուրելով, գրկելով մոտ 1-2 րոպե, ուզում էի կարոտս առնել: Հազիվ էի ինձ զսպում, որ չլացեմ, երեխեքին ասել էի՝ չտեսնեմ լացեք հանկարծ: Հենց հասա արդեն Հասմիկին, գրկեցի, նա սկսեց ակամայից պատմել ճամբարում անցկացրած մեր չարաճճիությունները, արկածները և հիշելով ու կարոտելով այդ ամենը, ինքնըստինքյան արցունքերը իջան աչքերիցս ու սկսեցի լաց լինել: Փաստորեն այնպես ստացվեց, որ ես բոլորին ասել էի՝ չլացեք, ու վերջում ես եմ լացում: Հիշել ուրախ և երջանիկ օրերը և չլացել, չգիտեմ քար պետք է լինես ուղղակի, որ զսպես քեզ: Հասմիկին գրկելուց հետո հասա տղաներին: Այդ պահին աչքերս լցված էին, ամաչեցի գրկեմ տղերքին ու միայն ձեռքները սեղմեցի: Կողքից չգիտեմ՝ երեխեքից ով էր, բայց ձեռքով տղաներին հաջող անելու ժամանակ ասաց.
-Խի՞ տենց պաշտոնական, ո՞ր:
Ասեմ, որ ես շատ-շատ եմ ամաչում տղաներից: Քանի որ աչքերս թաց էին, ես քաշվեցի նայեմ իրենց ու գրկեմ, միակ պատճառը դա էր, թե չէ՝ ես մեծ հաճույքով կգրկեի բոլորին անխտիր, որովհետև սիրում եմ նրանց: Ուսուցիչներին էլ գրկեցի: Գրկում ես մեկին ու չես ուզում բաց թողնել: Ջերմություն է գալիս դեպի քեզ ու դրանով ամեն բան ասված էր:
Համարյա բոլորի աչքերն էլ լցվել էր, բայց զսպում էին իրենց: Անկեղծ, բոլորիդ շատ-շատ եմ սիրում ու արդեն կարոտում եմ: Այս մեկ շաբաթը իմ կյանքի ամենահիանալի շաբաթներից մեկն էր: