Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի
-Բարև: Ինչպե՞ս ես: Այս էլ երևի քեզ գրում եմ… Արդեն էլ չեմ հիշում` որերորդ անգամ: Գրում եմ, որ ասեմ՝ գնում եմ, գնում եմ` պարտքս տալու հայրենիքիս: Հա, Վայքից պիտի գնամ, իմ ծննդավայրից ու հասնեմ ընկեր-եղբայրներիս:
Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի
Ինչքան էլ չսիրեմ Վայքը, մեկ է, պետք ընդունեմ, որ այստեղ է անցել կյանքիս լավագույն պահերը, այստեղ եմ ունեցել առաջին ընկերներ: Արի, արի քայլենք Վայքի հարազատ փողոցներով, չխոսես, ուղղակի լուռ լսիր` ինչ եմ ասում:
Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի
Տես, Երիտասարդական փողոցն է: Աննայի հետ միշտ այստեղ ենք հեծանիվ քշել: Անտառը, մի րոպե. սա ո՞րերորդ անտառն է, հա՜, առաջինն անտառն է: Այստեղ ճամբարի ժամանակ խաղեր ենք խաղացել: Երեխաների անհոգ մանկության Վայքի միակ խաղալու վայրը` ՄՍԿ-ն, ինչքան ժամանակ ենք անցկացրել այստեղ ճամբարի ժամանակ: Նայի′ր սարին, որն ամբողջությամբ մառախուղի մեջ է, սարը` իր այդ գագաթով նմանվում է Ռիո դե Ժանեյրոյի հայտնի սարին:
Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի
Մի′ կանգնիր, կմրսես, շարունակի′ր քայլել Վայքի կիսադատարկ փողոցներով, որը ժամանակին լիքն էր մարդկանցով, քայլի′ր, որտեղով ժամանակին վազվզել ու խաղացել ենք, որտեղ ընկել, բայց նորից կանգնել ու շարունակել ենք բռնոցի խաղալը, քայլիր… Քայլիր առաջ ու չմտածես հետ դառնալու մասին:
Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի
Ամեն բան ցույց տվեցի՞: Հուսամ երկու տարի հետո, երբ վերադառնամ, միասին նորից կանցնենք այս փողոցներով, որոնք պահում են իմ մանկության ու պատանեկության ուրախ հուշերը:
Իսկ հիմա, մնաս բարով, իմ սիրելի Վայք: