Ձմեռը թակում է պատուհանը

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Իրեն թողնես՝ մազերդ կպոկի, վերարկուդ հագիցդ կհանի ու պտտեցնելով կտանի օդում: Գլխարկիդ հետքը կկորցնես, այտերդ նրա ապտակներից կկարմրեն, իսկ աչքերդ փոշուց կփակվեն… Այո, քամին ընդունակ է այս ամենին։

Իսկ այս մեկը իր սպիտակ փաթիլները կլցնի մազերիդ, կհալվի` հենց կպչի ձեռքիդ, վերևից այնպես կթափվի կարծես առաջ երբեք չի թափվել… Այո, ձյունն էլ այս ամենին է ընդունակ։

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Բայց կարծում եմ, արդեն ժամանակն է, որ քամին իր հետ ձյուն բերի։

Ժամանակն է, որ արևը վաստակած հանգստի գնա։

Ժամանակն է, որ աշնան վերջին տերևը պոկվի։

Ժամանակն է, որ ձյունը գա ու մաքրի ամեն բան, տանի իր հետ վատ հիշողությունները ու հիշեցնի, որ աշխարհը միշտ պիտի սպիտակ լինի, ոչ թե միայն ձմռանը, և այլն էլ միայն արտաքուստ։

Ժամանակն է, որ ձմեռը թակի քո պատուհանը։

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի