anush hovhannisyan

Ձոն կորցրած մուսայի և գտած հայոց լեզվի մասին

Ամանորից առաջ էր, երբ անսահման ցանկություն ունեի գրելու, բայց իմ հարգելի մուսան երևի ինձնից նեղացել է, քանի որ ես ինձ ամբողջությամբ նվիրել եմ մեր ոսկեղենիկ հայոց լեզվին: Հիմա կասեք. օհ, ոսկեղենիկ, չէ մի չէ՝ հազարագանձ ու մեսրոպատառ, բայց հավատացեք, հայոցը մաթեմի պես բան է, ինչքան խորանում ես՝ այնքան շատ բան ես բացահայտում: Համեմատեցի մաթեմի հետ, որ բնագիտական հոսքի երեխեքն էլ հավատան հրաշքին ու սիրեն:

Նյութերիցս մեկի մեջ, եթե իհարկե կարդացել եք ու հիշողության մի փոքրիկ հատվածի մեջ պահել, խոստացել էի մի քանի հայերեն բառեր ասել, որոնց դուք, հայ լինելով հանդերձ, վստահ եմ, որ ծանոթ չեք: Այո, շտեմարանը հրաշք գիրք է, որը ստիպում է իմանալ ավելին, քան կարող ես: Դե ինչ, սկսենք.

Համբակ – հիմար,

Քղանցք – փեշ,

Վիթ – եղնիկ,

Տիտեռ – կոկորդիլոս,

Խոնջանալ – հոգնել,

Մգլել – բորբոսնել,

Ընդարմանալ – թմրել,

Ապաշավանք – ափսոսանք, զղջում,

Գերմարդ – սուպերմեն,

Տխիլ – պնդուկ,

Ագուգա – կավե խողովակ,

Բեդվին – անապատի քոչվոր ցեղ,

Գրգամոլ – փափուկ կյանք սիրող,

Դերվիշ – մահմեդական թափառական կրոնավոր,

Դրվատել – գովաբանել,

Մեղանչել – մեղք գործել, այլ ոչ թե՝ մեղքերի թողություն ստանալ,

Անպաճույճ – առանց զարդարանքի, համեստ, այլ ոչ թե՝ անկասկած,

Հա, համաձայն եմ, կան բառեր, որոնք երբեք չենք օգտագործելու, բայց եկեք խոստովանենք, որ շատ հետաքրքիր է, և թող 17-ի մեր բարբառային բացատրական բառարանի կողքին լինի նաև այս բառարանը:

Այս տարօրինակ բառերի աշխարհում ես նորից խնդրում եմ իմ մուսային, որ հետ գա, ու ապրենք համերաշխ, ոնց առաջ էինք: