Մի անգամ մի նյութ կարդացի 17-ում՝ Մանանա Դավթյանի «Փափուկ սիրտ՝ թվերի աշխարհում» նյութը։ Հեղինակը զարմանում էր, թե ինչպես է իր մաթեմատիկայի ուսուցչուհու սիրտն այդքան փափուկ ու փխրուն մնացել։ Իսկ ես զարմանում եմ հեղինակի զարմանքի վրա։ Շատ մարդիկ կարծում են, որ եթե առարկան բնագիտական է, ապա այն անպայման տղամարդ պետք է դասավանդի։ Մարդ ես, մեկ էլ տեսար կնոջ սիրտը չդիմացավ, որ մեր մոլորակը ոչ թե կլոր է, այլ գեոիդ (ինքն իրեն է նման)։ Ես ինքս շա՜տ եմ սիրում ճշգրիտ առարկաները, հատկապես՝ մաթեմատիկան։ Ու եթե ապագայում թարգմանչուհի չդառնամ, հաշվապահ կամ մաթեմատիկայի ուսուցչուհի կդառնամ։
Հասակակիցներս ինձ ծուռ հայացքներով են շրջապատում, երբ պատմում եմ, թե իրականում ինչ հետաքրքիր առարկա է մաթեմատիկան։ Մի պահ ինքներդ մտածեք. երկուսի ու երեքի գումարը հինգ է, ու դա անվիճելի փաստ է։ Իսկ հայոց լեզվի մեջ կարելի է բազում քերականական ու ուղղագրական սխալներ թույլ տալ։ Իհարկե, սխալներից մաթեմատիկան էլ զուրկ չէ, բայց այն հաստատուն է, ինչն էլ գրավում է ինձ։ Երևի նույն կերպ էլ իրենց ընտրությունն արդարացնեն լեզու սիրողները, բայց հարցը դա չէ։ Այլ այն, որ լինել թվերով շրջապատված դեռ չի նշանակում լինել «սառցե թագուհի»։ Որոշ մարդկանց թվաբանական հավասարումներն ավելի են երջանկացնում ու ջերմացնում, քան գրական հանճարեղ ստեղծագործությունները։ Չէ որ հարցը էության մեջ է: