Դասերը վերջացան։ Եկա տուն։
-Էլզա, շուտ փոխիր շորերդ ու արի սկսենք։
-Լավ, մամ, 5 րոպե սպասի՝ հանգստանամ, գամ։
Անցավ կես ժամ։
-Լավ, վերջ, արի։
-Գալիս եմ։
-Մամ, չես պատկերացնի՝ ինչ ա եղել: Հերիք չի՝ այսօր դասին ինչպես միշտ սկսեց մեր վրա բղավել, մենք էլ ուղղակի պետք է լսեինք այդ անիմաստ մեղադրանքները։
-Լավ էլի, չեմ կարծում, որ այդքան անիմաստ էին, հաստատ մի բան արել եք, բայց լավ, էդ հեչ։ Մենակ իմանաս՝ ինձ հետ ինչ ա եղել։ Այսօր ստիպված արթնացել եմ ժամը 8-ին, չնայած՝ աշխատանքի չեմ, քանի որ աշխատանքից բոլորը զանգում էին, ամեն մեկը մի բան հարցնում էր։ Չեմ կարող չպատասխանել, իսկ հետո արձակուրդները կվերջանան, և ես էլի չեմ հասցնի հանգստանալ։
-Լավ, մամ, արի տխուր բաներից չխոսենք, ավելի լավ է՝ ասա ի՞նչ գույնով ներկեմ այս մասը։
-Որ գույնով ուզում ես, միևնույն է, լավ է ստացվելու։
-Հա, դե մամ, եթե ես ու դու ենք անում, պարզ է, որ լավ է լինելու,- կատակեցի ես։
-Ճիշտ ես։
-Մամ, իսկ այս պատն է՞լ ենք ներկելու։
-Չէ, կարծում եմ՝ հերիք է, թե չէ հարևաններն էլի կսկսեն ասել, որ ուզում ենք տարբերվել։
-Վայ դե, ամեն անգա՞մ։
-Լավ, կարծես թե վերջ։
-Մամ, բա հիմա ի՞նչ ենք անելու։
-Ի՞նչ պետք է անենք, դու, ինչպես միշտ, հեռախոսիդ մեջ, իսկ ես կփորձեմ պատրաստել այնպիսի ընթրիք, որ խոհարար պապադ էլի անուն չդնի։
-Մա՞մ, արդեն համակերպվե՞լ ես այն մտքի հետ, որ ես առանց հեռախոսի կյանք չունեմ։
-Դե, ստիպված էի։