Նոյեմբերի 27-ին «Նարեկացի Արվեստի Միություն»-ում կազմակերպվել էր

«Մանանա» կենտրոնի պատանեկան կինոստուդիայի սաների կարճամետրաժ վավերագրական ֆիլմերի ցուցադրություն։ Ցուցադրությունը տեղի ունեցավ «Ձեռք ձեռքի» մանկապատանեկան արվեստի III ինտեգրատիվ հանրապետական փառատոնի շրջանակներում: Փառատոնն իրականացնում է “Արտկոնցեպտ” միջազգային ասոցիացիան ՝  ՀՀ Մշակույթի նախարարության աջակցությամբ։ «Արտկոնցեպտի» տնօրեն Արմեն Մանասյանը նշում է, որ ծրագրի մեկնարկից հետո մի շարք կազմակերպությունների հետ են սկսել համագործակցել:

«Մանանա» կրթամշակութային կենտրոնի հետ «Արտկոնցեպտի» համագործակցությունը սկսվել է դեռ նախորդ համերգաշրջանի կազմակերպումից, երբ «Մանանայի» պատանի ֆիլմմեյքերները սիրահոժար նկարահանեցին համերգային ծրագրերը,- բացման խոսքում նշեց Արմեն Մանասյանը, – այս շաբաթվա ծրագիրն էլ կազմելիս դիմեցինք «Մանանա» կենտրոնին` իմանալով, որ «Մանանայի» նկարահանած շատ ֆիլմեր բովանդակային ընդհանրություններ ունեն ինտեգրման շաբաթի հետ։

Բացման խոսքով հանդես եկավ նաև «Մանանա» կենտրոնի տնօրեն Ռուզաննա Բաղդասարյանը.

-Այսօր ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում կենտրոնի 12-20 տարեկան պատանիների տարբեր տարիների նկարահանած ֆիլմերը: Մենք խնդիր չենք ունեցել հատկապես շեշտելու սահմանափակ կարողությունների տեր մարդկանց կյանքը: Այս ֆիլմերի հերոսները մարդիկ են, ովքեր թեև այդ փաստին, բայց ոգեշնչել են մեզ: Սրանք ֆիլմեր են սիրո, ընկերության, մարդասիրության, աշխարհում իրենց տեղը գտնելու, կյանքը ու մարդկանց սիրելու մասին: Մեր պատանի կինոգործիչները համոզված են եղել, որ նրանք կարող են ոգեշնչման օրինակ լինել շատերի համար, կարող են օգնել հասկանալու, իսկապես այս կյանքում ձեռք ձեռքի քայլելու համար: Ներառականությունը մենք այսպես ենք հասկանում:

«Մանանա» կենտրոնը հանդիսատեսին ներկայացրեց տասը կարճամետրաժ վավերագրական ֆիլմ:

Կինոդիտմանը հանդիսատեսի շարքերում էին նաև միջին դասարանի աշակերտներ. հյուրերին, ֆիլմերից բացի, զարմացրել էր նաև նրանց ներկայությունը և այն, որ երեխաները լուռ և ուշադիր դիտում էին ֆիլմերը:

-Ես աշխատում եմ դպրոցում, ուսուցիչ եմ, հունվարից մենք անցնելու ենք ներառական կրթության: Իհարկե, բոլորս մտահոգ ենք՝ թե՛ ուսուցիչները, թե՛  երեխաները, դեռ չենք պատկերացնում՝ ինչպե՞ս երեխաները միմյանց կընդունեն, ինչպե՞ս կհարմարվեն,  բայց երբ ֆիլմերում տեսանք խնդիրներով մարդկանց, նրանց աշխարհը, կյանքը, հասկացանք, որ հարկավոր չէ այդքան մտածել, իրականում նրանց միայն ջերմություն ու ընկերություն է հարկավոր: Ուրախ եմ, որ այդ ամենը տեսան մեր աշակերտները ու հասկացան։ Շատ կցանկանամ, որ «Մանանան» շարունակի ցուցադրությունները ու հատկապես դպրոցներում, – ասաց Արևիկ Աբելյանը:

-Ես կարծում եմ, որ այս ֆիլմերը անտարբերության, չարության դեմ լավագույն դեղամիջոցներն են, ու դրանք հատկապես շատ կարևոր են այսօրվա աշխարհում, որովհետև, ցավոք, երեխաները երբեմն չեն ստանում այն դաստիարակությունը, որ հարկավոր է: Ամենակարևորն այն է, որ հասկանանք, որ եթե մարդկանց մոտ որևէ բան այլ է` ֆիզիկական կամ անգամ հոգեկան տեսանկյունից, չի նշանակում, որ նրանք մեզնից վատն են,-ասաց հանդիսատես Անահիտ Հակոբյանը,- այստեղ ներկայացված յուրաքանչյուր ֆիլմ ստիպում էր փշաքաղվել, ու ես մեծ ցանկություն ունեմ, որ «Մանանա» կենտրոնը և երեխաները իրենց սկսած ճանապարհին կանգ չառնեն ու շարունակեն այս հիանալի գործը, բայց անպայման այդ ճանապարհի ընթացքին պետք է միացնել նաև դպրոցներին, խոսել տնօրենների հետ, և գոնե ամիսը մեկ անգամ նման ֆիլմերի ցուցադրություններ կազմակերպել, էական չէ՝ դպրոցներում, թե տարբեր երիտասարդական կամ արվեստի կենտրոններում:

Հիանալի է, որ երիտասարդները, ովքեր այս ֆիլմերի ստեղծողներն էին, կարողանում են այդքան խորը զգալ, տեսնել, մտածել ու նաև իրենց մտածածը հասցնել բոլորին։

-Շատ տպավորված եմ, անկեղծ ասած՝ չգիտեի ու չէի մտածում, որ սահմանափակ կարողություններով մարդկանց մասին են լինելու ֆիլմերը։

Ես գյումրեցի եմ: Տպավորվածությունս քառապատկվեց, երբ տեսա, որ ֆիլմերից մեկի գլխավոր հերոսը իմ ծանոթներից մեկն է. մենք միասին սովորել ենք նույն դպրոցում։ Ես երկար տարիներ ականատես եմ եղել նրա ծնողների ու ընկերների անսահման ջերմությանը, թե ինչպես էին մեծ համբերությամբ դպրոց ու դպրոցից տուն ուղեկցում այդ տղային, օգնում ու աջակցում, ու պարզվեց, որ հիմա նա ինքն է կամավորության սկզբունքով աջակցում որոշակի խնդիրներ ունեցող երեխաների: Ուրախ կլինեմ, եթե ցուցադրությունները շարունակվեն, ու նոր ֆիլմեր նկարահանվեն, – իր տպավորություններով կիսվեց ուսանողուհի Անի Կիրակոսյանը։

-Ֆիլմերի նկարահանումներից մի քանիսին ինքս մասնակցել էի, գրեթե բոլոր հեղինակներին ճանաչում եմ, բայց շատ ֆիլմերի վերջնական տարբերակները չէի տեսել, ու անգամ նրանք, որոնք մի քանի անգամ դիտել էի, այսօր լրիվ ուրիշ կերպ ներկայացան ինձ. մթնոլորտը, թեման թույլ էին տալիս ամբողջությամբ զգալ յուրաքանչյուր ֆիլմ ու հատված, – այսպես իր տպավորություններով կիսվեց «Մանանա» կենտրոնի անդամ Սուրեն Կարապետյանը։

Անի Ավետիսյան, Անի Հարությունյան