arxiv

Մանեն, Մուշը և ես

Երբ փոքր էի, ինձ շատ էին սիրում (հիմա էլ են սիրում, բայց այնքան էլ ցույց չեն տալիս, քանի որ կա Մուշը): Առաջ, երբ հայրս աշխատանքից տուն էր գալիս, գրկում էր ինձ, նետում անկողնու վրա և մարզում. նա ինձ թռցնում էր վեր, ծիծաղեցնում, խուտուտ տալիս: Այդ ամենը դուր չէր գալիս Մանեին. նա այնքան էլ ինձ չէր սիրում, որովհետև ուրիշ մարդու էր սպասում: Երբ առաջին անգամ ինձ տեսել էր, հոնքերը կիտել էր և ասել.

-Թող մեռնի:

Ես արդեն մեծ եմ և հասկանում եմ Մանեին, քանի որ երբ Մուշեղն առաջին անգամ մտավ մեր տուն, Մանեն իր տեղը չէր գտնում, իսկ ես թռչկոտում էի այս բազմոցից այն բազմոցը, այս աթոռից այն աթոռը: Փոքր ժամանակ ես շատ առույգ էի, մայրիկս ասում է, որ չափից դուրս առույգ էի: Բայց ես Մանեին, միևնույն է, պետք չէի, Մանեի կարծիքով:

Երբ Մուշին հիվանդանոցից տուն բերեցին, ես հասկացա, որ Մանեն ուզում էր եղբայր, որն իրեն կպաշտպանի` գիտակցելով, որ ինքը լացկան է:

Սոնա Տոնոյան