«Մարդ պիտի երգի իր հոգու երգը»

1970-ական թվականներին գրող, երգահան, դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչ Գևորգ (Ժորա) Հակոբյանը իր կնոջ հետ Վ․ Սասնաշեն գյուղում հիմնեց «Ծովասար» երգչախումբը։ Եպրաքսյա տատիկը երգչախմբում մենակատար է եղել ստեղծման օրվանից սկսած։

«Ծովասար»-ի ամենատարեց մասնակիցը մեծ ոգևորությամբ է պատմում երգչախմբի հաջողությունների մասին, որը սկզբում ելույթ էր ունենում Հայաստանում, իսկ հետո նաև Խորհրդային Միության այլ երկրներում։

-Մոսկվայում «Օստանկինո»-ում ինք ելույթ ունեցել։ «Գքելե»-ն ինք երգել, մեկ լը «Ախպեր-ախպեր ես քու շուն, ի՞նչ իս պարծել քու իշուն»։ Հոպար Ռազմիկն էլ ըսեց, թե հելաք, հասաք Մոսկվա, էշ հանիք բեմ, ուրիշ երգ չկա՞ր։

Շատ տարիներ առաջ Եպրաքսյա տատիկը «Մերիկ-Մերիկ» երգն է կատարել «Գորանի» ֆիլմում, հիմա էլ, երբ մեկ-մեկ ռադիոյով հատվածներ է լսում, շատ է ուրախանում։ Նա նաև Գևորգ Հակոբյանի հեղինակած «Քելե լաո» երգի առաջին կատարողն է եղել։ Երգել է Վահագն Դավթյանի, Մուշեղ Գալշոյանի, Սիլվա Կապուտիկյանի ու Զորի Բալայանի համար։

-Առաջ շատ լավ էր, էդ բոլոր կգա իմ աչքի առաջ։

2 տարի առաջ Lousnelius ռոք խումբը այցելել է Եպրաքսյա տատիկին ու ներկայացրել է «Քելե լաո» երգի իր remake-ը։ Նա տղաներին շատ էր հավանել, «շատ լավ երեխեք էին», remake-ն էլ մեղմ էր ստացվել, լավ էր, ոչինչ։ Եպրաքսյա տատիկը ասում է, որ կարևորը հոգով երգելն է։

-Մարդ պտի երգի իր հոգու երգը, ես ինչ որ կերգիմ, տեսնալ իմ։

Եպրաքսյա տատիկի մասին կարելի է շատ երկար պատմել, երկար-բարակ նախադասություններով նկարագրել նրա սերն ու նվիրվածությունը ժողովրդական երաժշտությանը, կամ էլ կարելի է ուղղակի ասել, որ նա արդեն 86 տարեկան է, առողջությունն էլ առաջվանը չէ, ձայնն էլ մեկ-մեկ կտրվում է, բայց իր կյանքի 86 տարիների ընթացքում նա ոչ մի օր չի դադարել երգել։