Առավոտյան ժամը 7:00 էր: Հայրս մոտեցավ ինձ.
-Բորի՛ս, Բորի՛ս, վե՛ր կաց, գնում ենք սար՝ մեղուների մոտ:
- Սա՜ր… Չի՞ լինի` ես չգամ:
- Չէ՛, վե՛ր կաց, գնում ենք սար, պետք է մեղուներին նայեմ:
Վեր կացա, շորերս հագա և նստեցի մեքենան, ու քանի որ լեռներ էինք բարձրանում, տաք հագնվեցի
- Վա՜յ:
–Ի՞նչ եղավ, պա՛պ:
– Մեքենայի ջրերը եռացրեց:
Հայրս իջավ, շարժիչը հովացրեց, նստեց մեքենան և շարժվեցինք: Հենց հասանք, արագ իջա, վրանի դուռը բացեցի և պառկեցի մահճակալին: Ինչքան էլ ամառ էր և շոգ, այստեղ զով էր: Հայրս եկավ, մեղվապահի հագուստը հագավ:
- Պա՜պ, էլի պիտի մեղուներին գժվացնես` ընկնեն հետևիցս: Ես գնացի:
- Ո՞ւր:
-Գնում եմ քարի վրա նստեմ` քեզ նայեմ: Հենց գործերդ ավարտես, մի փոքր անցնի` կգամ:
Գնացի և նստեցի քարին: Չհասցրի ուրախանալ, որ այստեղ մեղու չկա, երբ մեղուն ականջս կծեց…
Հ.Գ. Հա, ճիշտ եք, այս ձմռան կեսին ի՞նչ մեղու… Բայց ամեն անգամ մեղր ուտելիս հիշում եմ, թե ինչպես եմ ես էլ մասնակցել մեղվապահական դժվար գործերին: