ani shahbazyan

Մենակ մնալուց վատ բան չկա

17.am-ի նյութերն էի կարդում, ու պատահական տեսա իմ  համագյուղացի Սերոժի նյութը: Վերնագիրը կարդալուց հետո, հետաքրքրություն առաջացավ, թե ինչ է գրել: Բացեցի և կարդացի: Նա գրել էր, թե տանը  մենակ մնալուց լավ բան չկա, իսկ եթե անկեղծ, ես նրա հետ մի փոքր համամիտ չեմ: Կարծում եմ, ամենաանտանելի բաներից մեկը մենակությունն է: Երբ կարդացի վերջացրեցի նյութը, մի դեպք հիշեցի, երբ տանը մենակ էի մնացել: Տատիկս գնացել էր քույրիկներիս հյուր, իսկ պապիկս և եղբայրս չեմ հիշում, թե ուր էին գնացել: Տեղս չէի գտնում: Համակարգչով ֆիլմեր դիտեցի, դասերս սովորեցի, հարևանի տուն գնացի, բայց էլի օրս չէր անցնում: Որոշեցի թխվածք թխել: Շատ լավ ստացվեց: Զանգեցի մորական կողմից տատիկիս և ասացի , որ գա թխվածք ուտելու: Համոզված էի, որ կգա, բայց երբ ասաց, որ զբաղված է և չի կարող գալ, ես շատ տխրեցի: 

Արդեն մթնել էր, և ես վախենում էի մթությունից, տանը մենակ մնալուց: Որոշեցի կրկին գնալ հարևանի տուն: Գնացի, մի որոշ ժամանակ մնացի, իսկ հետո նրանք ինձ չարախնդորեն ասացին.

-Անի ջան, քել ծեր տուն:
-Ինչի՞: Մնամ մի քիչ, մինչև տատիկս գա:
-Մեյ տեղ եյ էթալ, քել ծեր տուն,- ասացին նրանք:
-Լավ, դե որ տեղ եք գնում, գնամ մեր տուն,- ասացի ես:

Մի երկու ժամ անց դուրս եկա տանից, և տեսա, որ  նրանք ոչ մի տեղ էլ չեն գնացել, պարզապես նրանք չցանկացան, որ մնամ իրենց տանը: