Պատերազմի մասին գրքերում կարդալը սովորական է, պատերազմ ապրելն ու ապրած պատերազմի մասին գրելը՝ ուրիշ։ Ես պատերազմը դեմքերով տեսա ու հայացքներով։
Դա 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ի ադրբեջանաթուրքական էսկալացիան է, որն օրերի ընթացքում դարձավ Արցախյան Հայրենական պատերազմ։ 21-րդ դարում նախադեպը չունեցող հակամարտություն։
Սա պատերազմ է, որտեղ հայկական զորքը կյանքի ու մահվան կռիվ է տալիս սիրիական, թուրքական, ադրբեջանական ահաբեկիչների դեմ։ Սա պատերազմ է ազգային ինքնությունը հաստատելու, սա պատերազմ է 1915 թվականին սկսած ցեղասպանությունը կանխելու: Մեզ համար պատերազմ՝ բոլոր կանոններով, թշնամու համար պատերազմ՝ բոլոր կանոնները խախտելով։ Սա գոյության կռիվ է։
Պատերազմը քրեորեն էլ, մարդասիրորեն էլ դատապարտելի է, աններելի է, որովհետև կորցրածն անդառնալի է, իսկ կորցրածը կյանքեր են՝ 18, 19, 20, 50, 60 տարեկան կյանքեր… Ես չգիտեմ, թե ոնց պիտի ապրենք, որ արժանի լինենք հերոսներին, ովքեր դեռ պաշտպանելու են հայրենի հողը, և նրանց, ովքեր սեփական գրեթե չապրած կյանքը դրեցին զոհասեղանին, անմահացան, մնացին երկնքում ու հայրենիքը սիրող հայի սրտում…
Հատկապես 18, 19, 20 տարեկան հերոս տղաներին մենք մի ամբողջ կյանք ու խաղաղություն ենք պարտք և հաղթանակ՝ իրենցով կերտված հաղթանակ։ Այո՛, պատերազմն առանց զոհերի չի լինում, և նրանց արյունով ենք երկիրը պահում, դողում ամեն գրամ հողի վրա։ Նրանց անուններով են գրվում հայի պատմության հերոսական էջերը։
Հայն իր բոլոր սերունդներով էլ անպարտելի է։
Հաղթանակը Հայի արյան ու գենի մեջ է։
Զավակները երկիրը Հայրենիք են դարձնում.
Հայաստանը՝ Հայրենիքս,
Արցախը՝ Մայրենիքս։
Փա՜ռք հզոր հայորդիներին:
Եվ խոնարհում՝ լուսավոր հիշատակներին…