Իմ կարծիքով մենք` հայերս, հեռվից սիրող ազգ ենք: Հերիք ա դուրս գանք Երևանից ու կսկսենք բոլորին պատմել, թե ինչ սիրուն ա Կասկադը, ինչքան ջերմ ա մեր քաղաքը ու ինչքան լավն են մարդիկ: Հերիք ա Զվարթնոցում մեր անձնագրի մեջ խփեն ելքի կնիքը, ու սկսում ենք հասկանալ, որ մեր տեղը Հայաստանում ա, մենք սիրում ենք մեր թույլ տնտեսությամբ, վատ կրթական համակարգով, բայց կիրթ մարդկանցով լի երկիրը: Հենց հետ ենք գալիս Երևան կամ Զվարթնոցում մեր աձնագրի մեջ տեսնում ենք մուտքի կնիքը, ամեն ինչ փլուզվում է: Մենք էլի դառնում ենք անտարբեր, մարդիկ դառնում են «մարդ ա էլի», իսկ Կասկադը` «հա դե Կասկադն ա, էլի»: Ու հայաստանյան միապաղաղ կյանքում երկու օր ունենք, որ բացառություն ա, երբ համ Երևանում ենք, համ սիրում ենք Երևանը, համ Հայաստանում ենք, համ էլ սիրում ենք Հայաստանը: Երևի գուշակեցիք` խոսում եմ Էրեբունի-Երևանի ու անկախության օրվա մասին: Համենայնդեպս, ես էսպես եմ համարյա միշտ: Բայց մի ճշմարտություն կա: Ուր գնում ենք, ինչ անում ենք, միշտ մեր մտքում ա «դե, մեր Էրևանն ուրիշ ա բայց» հզոր արտահայտությունը:
Փորձեք Երևանում գտնել «մեր Թիֆլիսն ուրիշ ա» վրացի կամ «մեր Սեուլն ուրիշ ա» կորեացի: Չկան: Որովհետև մենակ մեր Էրևանն ա ուրիշ: