Այսօր վերցրի մեր սիրելի գիրքը, բացեցի 40-րդ էջն ու պատահաբար դու այնտեղ էիր, ես ապշեցի, որովհետև մնացել էիր հենց այդ էջում, որովհետև բույրդ էր մնացել ու հևքդ։ Չնայած դու չէիր մնացել, ու քո կերպարն ու քո կաղապարը չորացել էին գրքի հենց 40-րդ էջում։ Ու ես ջանում էի քեզ փնտրել մնացած էջերում, այն էջերում, որտեղ տողերի արանքում քո ձայնն էր, իսկ ամեն վերջակետից հետո՝ ժպիտդ։ Բայց դու էլի չկայիր ու ես հիմարի պես քեզ փնտրում էի միջակետից հետո՝ չհասկանալով, որ անհետացել էիր դեռ ստորակետից առաջ։ Ես թեքում էի ծալծված էջերը, որոնք այնքա՜ն էին նույն տեղում կանգառել, որ փակվել չէին ցանկանում, բայց ես հասնում էի վերջին, ես հասնում էի ու ցավոք էջանշան չունեի, որ նշեի այդ մի էջում աղոտ գծված գոյությունդ։

Գիտե՞ս՝ դու լռել էիր 60, 84 և 128-րդ էջերում, ժպտացել ու հուզվել 20 ու 55 էջերում, իսկ ինձ կորցրել էիր հենց առաջին էջում, ու ես հետ էի ընկել ու այդպես էլ առաջ չէի անցել, բայց գոնե քեզ հասնեի, չէ՜, ես հետ էի ընկել ու մնացել։ Ու չնայած այդ ամենին՝ հոգիս խաղաղ էր, այնպիսին, ինչպիսին մեր սիրած գրքի կազմն էր՝ լազուր ու երկնագույն։ Ստացվեց այնպես, որ մի քանի րոպե անթարթ նայեցի գրքի վերջին էջին ու հասկացա, որ դու ուղղակի չիմացար, որ աղջիկը մեռավ թոքախտից, իսկ տղա՞ն… Տղան՝ չգիտեմ, նա չքացավ ու հեղինակի կողմից գրքի վերջին հատվածում նշվեց, որ նա անհետացել է և տեսնողներ չկան։ Իսկ դո՞ւ, իսկ դու ի՞նչ եղար և գոնե խնդրեիր՝ ես քեզ կավելացնեի իմ հոգու վերջին էջում ու կնշեի ՝ որպես անհետ կորած։

Ես փակեցի գրքի վերջին դեղնավուն թերթն ու նրան տեղավորեցի պատվավոր առաջին դարակում ու առաջինների մեջ, որ գալուդ պահին ժամանակ չկորցնեմ այն որոնելիս․․․