Մենք՝ հայերս, կարծում եմ՝ կենաց ասել սիրող ազգ ենք: Ու մեր կենացների մշակույթն էլ ունենք: Գիտենք, թե որ կենացը որից հետո խմենք, որն առաջինն ասենք, որը վերջինը խմենք: Ու դժվար թե ինչ-որ մեկը ասի, որ մեր կենացների մեջ ձևականություն կա: Մեր կենացները անկեղծ են: Կենաց ասողը բաժակը ձեռքին պատմում է հետաքրքիր մի բան, վերջում պատմությունը բերելով կենացի բուն թեմային՝ գովասանքի խոսքերի տեղատարափ սկսում ինչ-որ մեկի համար:
Այս մասին սկսեցի մտածել, երբ մի օտարերկրացի ինձ հարցրեց, թե հայերեն ինչպես են ասում «cheers»: Դե արի հիմա բացատրի, որ ամեն ինչ ձեր «cheers»-ի պես պարզ չի: Ամեն ինչ կախված է պահից: Եվ «անուշ» ենք ասում, և «կենացդ» ենք ասում, երբեմն ժպտում ենք, երբեմն՝ մի հումորով եզրափակում կենաց ասողի խոսքը, երբեմն՝ ծիծաղում, երբեմն, երբեմն, երբեմն…
Էսքան խճճված, բարդ, գեղեցիկ ու հոգու խորքից եկող, անկեղծ կենացի մշակույթ ունենալով հանդերձ՝ մի վատ կողմ էլ կա: Ոչ միշտ ենք մեր կենացներն ի կատար ածում: Բոլորս ժպիտով խմում ենք մեր զինվորի կենացը, բայց հենց խոսքը հասնում է 1000 դրամին, ոչ բոլորս ենք համաձայն: Մեր հայրենիքի կենացը խմելուց հպարտությունից բաժակները մինչև առաստաղ ենք բարձրացնում, հետո խմում, բաժակը դնում սեղանին ու թողնում էդ նույն հայրենիքը ու գնում:
Շատ անկեղծ են մեր կենացները: Բայց թե ինչու մեր արարքները նույնչափ անկեղծ չեն՝ չգիտեմ:
Ի՞նչ ասեմ: Ողջ առողջ…