Արդեն գարուն է: Գիժ մարտը: Եղանակը խաբուսիկ է. մեկ` արևոտ, մեկ` մշուշոտ: Գյուղում էլ չի տարածվում վառարանների ծուխը: Մարդիկ բացել են դռները և պատուհանները ձմեռվա խոնավությունը և մի տեսակ մենակությունը ցրելու համար: Արդեն փողոցները լիքն են մարդկանցով: Իսկ տատիկներն ու պապիկները սկսել են այգին մտնել, հողը մշակել:
Արդեն քանի օր է` պապիկս ողջ ցերեկը տուն չի մտնում: Այգում խաղողի վազերն է էտում: Այնքան է տարվում գործով, որ շատ հաճախ մոռանում է ճաշելու մասին: Տատիկս էլ բարկանում է, գնում այգի և սկսում.
-Այ մարդ, դե բոլա էլ, սաղ օրը տանջվար, տնաշեն: Դու սոված չե՞ս, արի` մի կտոր հաց կեր:
-Է՛հ, էլի սկսիր, այ կնիկ, սոված չեմ, գործ եմ անում:
Ի դեպ, պապիկս աշխարհի ամենահամառ մարդկանցից մեկն է, և նրան անհնար է համոզել: Տատիկս նրան լավ իմանալով, էլ չշարունակեց: Նա նաև շատ աշխատասեր է և գործին նվիրված: Ոչ մի համալսարան չի ավարտել, սակայն այնքան խելացի է և հնարամիտ, որ զարմացնում է բոլորին: Ինչքան որ ես եմ հիշում, մեր տուն ոչ մի վարպետ, ոչ մի էլեկտրիկ, ոչ մի արհեստավոր չի եղել, ամեն ինչ պապս է իր ձեռքերով պատրաստել և վերանորոգել:
Մենք ընտանիքում երեք երեխա ենք, օրական մի բան ենք կոտրում, քանդում: Տատիկս վերցնում է, տանում պապիս արհեստանոց և խնդրում, որ նորոգի, իսկ պապս միշտ նույն պատասխանն է տալիս.
-Վա՜յ, էս էրէխեքը սաղ քանդում են, ջարդում, ոչ մի բան էլ չեմ սարքի: Տար քցի, արդեն զահլաս տարաք,- բարկանում էր, նեղանում, սակայն երկու ժամ հետո բերում էր և ասում.
-Վերջին անգամ եմ սարքել,- և այսպես ամեն անգամ:
Ես աշխարհի ամենահարուստ մարդն եմ, քանի որ ունեմ հրաշալի տատիկ և պապիկ: Հպարտ եմ նրանցով: