-…Հորքուրի պատկերն ա, է, շա՜տ նման ա, մեր երկրորդ Լուսինեն ա…
Այս խոսքերը մանկուց եմ լսել: Դեռ փոքրիկ երեխա էի, երբ մեր տուն հյուրեր էին գալիս, կամ մենք էինք հյուր գնում` միշտ ասում էին, որ արտաքինով հորաքրոջս եմ նման, անգամ ինձ հաճախ Լուսինե էին անվանում և վերջում անպայման ավելացնում էին` հուսանք նրա նման լավ կսովորի և բարձունքների կհասնի:
Երբ առաջին անգամ գնացի դպրոց, ինձ մոտեցավ մի տատիկ և ասաց.
-Վա՜յ, էս իմ պուճուր Լուսինեն ա, է՜ս ինչ նման ա, բայց դու, Գոհարիկ ջան, պետք ա հորքուրիդ նման փայլուն սովորես, որ քեզնով էլ էնքան հպարտանանք, ինչքան մեր Լուսինեով:
Երբ նա գնաց, մայրիկին հարցրի, թե ո՞վ էր, և նա պատմեց, որ հորաքրոջս դասղեկն է եղել և շատ է սիրել ու հպարտացել նրանով:
Երբ դեռ փոքր էի, չէի հասկանում, թե ինչով եմ նման հորաքրոջս, բայց հիմա հասկանում եմ և հպարտանում, որ նման եմ նրան:
Նա մեր դպրոցի, մեր գյուղի պատիվն ու հպարտությունն է եղել, մեր դպրոցի ամենալավ սովորող աշակերտուհիներից մեկը, և հաղթել է մի շարք մրցույթներում և հանրապետական օլիմպիադաներում: Պատկերացրեք, թե ինչ մեծ պատիվ է ինձ համար, երբ ինձ համեմատում են նրա հետ:
Հորաքույրս և նրա ընտանիքը արտերկրում են ապրում և մեզ շատ ուշ-ուշ են այցելում: Շատ եմ կարոտում նրանց: Հիշում եմ մեր կատակներն ու հաճելի հուշերը: Հիշում եմ և ժպտում…