Պարտադիր չէ ազգային ժողովում լինել կամ պետական անցուդարձի հետ մտերմիկ հարաբերությունների մեջ լինել ինչ-որ պաշտոն քո ուսերին ման տալու համար։ Դու էլ, ես էլ, անգամ էն հազիվ քայլող պուճուրը պաշտոններ ունենք։ Ասենք՝ կյանքի, ավելի կոնկրետ՝ մարդկային, իրար հանդեպ։ Պաշտոն էլ չէ, պաշտոններ։ Թե պաշտոնին համաձայն չես, դու ասա՝ դեր, բայց դերասան կամ ազգային ժողովում լինելը պարտադիր չէ։
Երեխա՞ ես, դե, քեզնից բան չի գնում. արթնացիր ինչքան հնարավոր է շուտ, ձայնդ գլուխդ գցած լաց եղիր, որ լսողն էլ կարծի՝ սպանեցին էդ երեխուն։ Պատճառն էլ ի՞նչն էր. տակդ փոխել էր պետք։ 7:40 կաթդ կուտես, բայց, ըստ քո պաշտոնի, պիտի չքնես. դու էլ քո գործը միշտ լավ ես անում։
Երեխա ես, դերիդ համապատասխան բոլորի ուրախության առարկան ես, ամեն անցնող-դառնողը պոնչ կանի, տարօրինակ արտահայտություններով հետդ կխոսի, ոնց ընդունված է երեխաներին սիրելիս օգտագործել, իսկ դու պիտի ժպտաս, մեկ-մեկ մռութներդ հավաքես, լաց լինես, որ դիմացինդ վախենա ու մամայիդ գալուց հետո ասի՝ ես ուղղակի սիրում էի, հանկարծ սկսեց լաց լինել։ Քո պաշտոնը հեշտ է։ Դժվարը միայն մեծանալն է։
Ծնող ես՝ տեղի, անտեղի անհանգստացիր, մայր ես՝ անընդհատ զանգիր, տես՝ հո նոր փորձանքի մեջ չի՞ ընկել երեխան։ Ստիպիր, որ տաք հագնվի. «Մի սվիտերն ի՞նչ հագնելու շոր ա էս ձմեռ օրով»։ Հայր ես՝ փող տուր, քո փայ «զգույշ կլինես»-ն ասա, թող երեխեն գնա։
Եղբա՞յր ես, բա քրոջդ նեղիր, նյարդայնացրու, գործի դիր, ժամը մեկ կոֆե ուզիր. հոգ չէ, որ ամեն անգամ կեսը տեղն ես թողելու։ Դասական հայ «քյառթու» եղբա՞յր ես, դու հո գիտես, որ տնական հայ աղջիկը 7-ից հետո տանից դուրս չի գալիս, ծնկից վերև շրջազգեստն էլ դուրդ չի գալիս։
Տատ ջան, կերակրիր թոռներիդ մինչև հևալով շնչեն, վերջում ասա՝ էդ ի՞նչ կերար, հեսա ձվածեղ սարքեմ, կշտացիր։ Թոշակիցդ ամեն թոռանդ բաժին հանիր։ Դեռ մե՞կն ունես. աչքը լույս։
Լավագույն ընկերն լինելն ամենազվարճալին է։ Ընկերոջդ չստացված նկարները կա՞ն, շուտով ծնո՞ւնդն է, դե, դու գիտես՝ ինչպես շնորհավորել։
Բայց ամենից առաջ մեր մարդ պաշտոնի հետ է ընկերանալ պետք, թե չէ որ նա նեղացավ, գնաց մեզնից, ինչքան էլ բոլորը լավ կատարենք, մարդու տեղը միշտ երևալու է։