Մարդու կյանքում լինում են հատուկ պահեր, որ ինչ-որ կարևոր բան են սովորեցնում կամ էլ ուշադրություն են հրավիրում մինչև այդ չնկատված հարցի վրա: Այսպիսի մի պահի և դրանից առաջացած մտքերի մասին էլ ուզում եմ խոսել:
Նոր էի գնացել Ամերիկա ու գրեթե ոչինչ չգիտեի նրանց սովորույթների ու մշակույթի մասին: Մի ճամբարում էինք, ուր իրար գլուխ էր հավաքում նահանգի բոլոր կողմերից եկած մի մեծ բազմություն: Մի անգամ այդ ճամբարի ընթացքում զբոսնում էի հյուրընկալող ընտանիքիս հետ և հանկարծ մի երգ ականջիս հասավ ու նկատեցի, որ նույն պահին գրեթե բոլորը հանեցին գլխարկները, թեքվեցին դեպի Միացյալ Նահանգների դրոշը ու ձեռքերը դրեցին սրտին: Մի պահ շփոթված նայեցի շուրջս, հասկանալու համար՝ ինչ կատարվեց, հետո հասկացա, որ Ամերիկայի օրհներգն էր հնչում (ինչ մեղքս թաքցնեմ, նրանց օրհներգին ծանոթ չէի): Անկեղծ ասած, ինձ հիացրեց այն, թե ինչպիսի լրջությամբ ու հարգանքով էին նրանք վերաբերվում իրենց օրհներգին:
Այդ պահին ակամա հիշեցի, թե մենք ինչպես ենք վերաբերվում մեր ազգային օրհներգին: Իհարկե, խոսքս բոլորին չի վերաբերում, բայց մի ճնշող մեծամասնություն հեգնանքով է նայում նրանց, ովքեր մեր օրհներգը լսելիս կանգնում են կամ ինչ-որ ձևով հարգանք են ցույց տալիս:
Երկար ժամանակ մտածում էի այդ տարբերության պատճառի, դրա արմատների մասին ու եկա այն եզրակացության, որ մեր՝ պետության մասին պատկերացումների և ընկալումների մեջ է խնդիրը: Այն միակ բանը, որ ամերիկացիներին միավորում է, իրենց պետությունն է:
Կուզեի, որ մենք սկսենք գնահատել նաև մեր պետականությունը, և մեր պետական խորհրդանիշներին ոչ թե անտարբերությամբ, այլ հարգանքով ու հպարտությամբ վերաբերվենք: