Դեկտեմբերին Վորլդ Վիժն կազմակերպության հովանավորությամբ գնացինք Աղվերան՝ համայնքի զարգացմանը նպաստող դասընթացների մասնակցելու: Դե, գնացինք ասելով երեք 17-ցիներիս նկատի ունեմ՝ ես, Աննա Գասպարյանը ու Անուշիկ Մկրտչյանը:
Դե, սկսեմ նրանից, որ երեքս էլ պիտի ներկայանայինք ու համառոտ պատմեինք մեր մասին:
Երեքս էլ առաջնահերթ նշեցինք 17-ի թղթակից լինելու հանգամաքը: Մասնակիցների մի մասը տեղյակ չէր 17-ից:
Ու, երբ երեքս էլ լայն ժպիտներով, մեր անուն-ազգանունն ասելուց անմիջապես հետո ասացինք ՝ թղթակցում եմ 17-ին, դասընթացավար ընկեր Կարենը հարցրեց, թե ինչ է 17-ը:
Իրար հերթ չտալով, ամեն մեկս մեծ ոգևորությամբ սկսեց պատմել. բոլորն ուշադիր լսում էին: Մի քանի բառով ներկայացրեցինք 17-ի մասին ու …
Ու երեքիս սկսեցին կոչել մի անունով՝ 17-ցի: Երբ ինչ-որ ծրագիր ներկայացնելու մեր հերթն էր գալիս, թե բա .
-17-ցիներն են գալիս :
Կամ.
-Հիմա լսենք 17-ցիներին:
Քննարկումների ժամանակ.
-Էս 17-ցիները սկսեցին էլի ակտիվանալ:
Նույնիսկ մի անգամ դասընթացի մասնակիցներից մեկն ասաց, որ մեր ներկայությամբ ոչինչ չի խոսելու, որովհետև «արագ գրելու եք, ուղարկելու 17-ին»:
Այդպես էլ արեց. ոչնչից չխոսեց, բայց մեկ է ՝գրեցի: Ի՞նչ անեմ, խաբարբզիկ եմ: Ի դեպ՝ մեր խմբի անունն էլ Խաբարբզիկ էր:
Ու ինչպես Աղվերանում, այնպես էլ ամեն տեղ, ամեն վայրկյան՝ հոգով, սրտով 17-ցի: