Միշտ հետաքրքիր է հիշողությունների միջով քայլելը։ Ճանապարհը ու մայթեզրը նույնն են, բայց փոխվել են մարդիկ՝ քեզ թողնելով միայն մանկության վառ հիշողություններ։
Երեկ քայլելիս մի ծաղկած ծիրանենի տեսա, նայեցի, զգացի դրա հիասքանչ բուրմունքը ու շարունակեցի ճանապարհս։ Այսօր ևս ինձ իր հմայքով գրավեց այդ ծառը, ու նկատեցի, թե ինչպես էին փոքրիկ բողբոջները նոր շունչ առել` կենդանություն լցնելով շրջապատը։
Ծիրանենու շուրջն ամայի էր, բայց նրա կենդանությունը շրջապատը լցրել էր սիրով, տվել ներդաշնակության նոր ներշնչանք։ Նա նման էր այն մարդկանց, ովքեր իրենց իմաստությամբ կյանք են տվել շրջապատին։
Ճանապարհը շարունակելիս կտրած ծառերի մի շարք նկատեցի։ Կար ժամանակ, երբ այդ ծառերը դեռ կենդանի էին։