Mane Minasyan

Մի քանի օրից

Հայացք եմ գցում դեպի 2016 թվականի ամառն ու հասկանում եմ, որ այն ավելի հագեցած էր և լի նոր ընկերներով,
սակայն 2017 թվականը ավագ դառնալու ամառ էր:
Ամռան մի ամիսն անցավ քննություններով: Արդյունքները վատը չէին, անգամ բավականին բարձր էին, որովհետև
երեք քննությունից միայն մեկի համար էի պարապել, բայց 16 ու 17 ստացա: Հուլիսը սկսվեց սպասումով, ամսվա
կեսին կարդացի անունս հենց առաջին հայտումս նշած բաժնում՝ ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ:
Այս ամենին հաջորդեց հորաքրոջս այցը Հայաստան, որին 5 տարի չէի տեսել: Չհասկացա՝ ինչպես աչքս թարթեցի, ու
արդեն ճամպրուկներն էինք հավաքում: Նայում եմ օրացույցին, ու օգոստոսի էջում արդեն ջնջելու քիչ օրեր են
մնում: Հա, հաշվում եմ դեպի նոր կյանք տանող ամսվան մնացած օրերը:
Ես արդեն ուսանող եմ: Ուսանող: Փոքր տարիքում ուսանողներն ինձ համար ամենաերազելի մարդիկ էին, որովհետև
նրանք ամեն օր ստիպված կիսաշրջազգեստ չէին հագնում, կամ էլ ամեն օր մաթեմատիկայի տնային չէին գրում, ու որ
ամենակարևորն էր՝ ամեն առավոտ ավտոբուս էին նստում (փոքր տարիքում երազում էի ավտոբուսի մասին, հիմար
երազանք էր):
Ուսանող լինելուս երկար եմ սպասել, հուսով եմ՝ հուսախաբ չեմ լինի: