Լուսանկարը՝ Ստելլա Ավետիքյանի
Սևանալու սեզոնը փակվում է: Մտածեցիր՝ արևայրուքի մասի՞ն եմ խոսում: Ո՜չ, սև թութ ուտելիս էլ ես «սևանում»:
Ինձ համար քաղցր է այն միրգը, որը ինքս քաղում եմ ծառից ու ուտում՝ թեկուզ «սևանալով»: Բայց և այնպես, ինձ հազվադեպ եմ «գցում» ծառերի վրա ու վայելում բնության բարիքները՝ ի տարբերություն փոքր ժամանակվա, երբ ծառերի վրա էի խաղում:
Սիրում եմ, երբ գնում ենք «բաղչագող»: Եթե չգիտեք՝ ասեմ, որ «բաղչագողը» դա այն հաճելի երևույթն է, երբ գնում ես առատ այգի ունեցող հարևանի, մեկ-մեկ էլ՝ հեռու բարեկամի բաղչա՝ այգի, «գողություն» անելու: Բայց ինչպես մենք ենք գնալիս ասում՝ արևածաղկի կամ մրգի գողը գող չի:
Լուսանկարը՝ Ստելլա Ավետիքյանի
Իհարկե, այս արարողությունն աշխատում ենք անցկացնել առանց ծառերը վնասելու՝ մեր հաջորդ տարվա բաղչագողի մասին մտածելով:
Շատ հաճախ սև թութ ուտելուց հետո «բռնվում ենք». մեզ դավաճանում են մեր սևացած բերաններն ու ձեռքերը՝ չնայած, որ խակ թթով ահագին մաքրվում ենք (խակ թութը օգնում է հետքերի դեմ):
Սև թթի սեզոնը փակվում է, դե՜, սևանալունն էլ: