seda mkhitaryan

Մի քիչ ուշացած

Հենց նոր կարդացի Ինեսայի հոդվածը 17-ի հինգերորդ տարելիցի մասին ու…

Ուզում եմ պատմել մեր մասին, կլսե՞ս:

Մենք` ես ու 17-ը, ծանոթացանք չեմ հիշում` երբ։ Էդպես է, չէ՞, երբ մարդու հետ շատ ես մտերմանում, չես հիշում երբվանից ես ճանաչում նրան։ Մենք ծանոթացանք, ու ես մի քիչ փոխվեցի, մի քիչ ուրիշ աչքեր ձեռք բերեցի, մի քիչ ուրիշ մտքեր, մի քիչ շատ մարդու սկսեցի ճանաչել:

Գիտե՞ք, երբ ինչ-որ տեղ եմ գնում, միշտ մի ծանոթ մարդու հանդիպում եմ, որը 17-ցի է, այո, մենք ամենուր ենք։ Գուցե մի մասի համար սա կայք է, որտեղ մի քանի երիտասարդ պատմում են, թե ինչպես են ծանոթացել իրենց պապիկն ու տատիկը, մի մասի համար ուղղակի այդ երիտասարդների օրագիրն է, մյուսների համար սա կայք է, որտեղ բոլորը գովում են իրենց գյուղերը… Գուցե, բայց չէ…

Նախ` 17-ը միայն կայք չէ, սա մի ամբողջ ընտանիք է, մե՜ծ, շատ մեծ ընտանիք, երևի Հայաստանի ամենամեծ գերդաստանը։

Հետո` այո, 17-ի միջոցով այդ ընտանիքի անդամները պատմում են իրենց խնդիրների, վախերի, հիշողությունների, լսածների ու պատկերացրածի մասին, պատմում են, հիշեք, պատմում են շատերին, հանրությանը։ Դժվար է, գիտե՞ք, ուժ գտնել ու գրածներդ տալ հանրությանը, անել դա մի քիչ պրոֆեսիոնալ մակարդակում, ոչ թե ասենք` ֆեյսբուքյան ստատուս վիճակում։ Այո, 17-ն է այն տեղը, որտեղ երիտասարդները օգտվում են իրենց ազատ խոսքի իրավունքից, որտեղ տպագրվում է մեր մեծ ընտանիքի հիշողությունը, որտեղ մենք կռիվ ենք տալիս մեր խնդիրների բարձրաձայնման ու լուծման համար…

Պատկերացնո՞ւմ եք, չլիներ 17-ը: Պատկերացրի՞ք: Տխուր էր, չէ՞:

Դրա համար այն կա, որ մենք ժպտանք մեր հոդվածը տեսնելիս, տիկին Ռուզաննան ժպտա մեր նոր ուղարկած սիրուն պատմությունից, մաման ժպտա իր աղջկա հերթական նոր նյութը տեսնելիս, ու դուք ժպտաք, որ կարող եք ձեզ ու ձեր երեխայի համար ունենալ մի սիրուն, բարի կայք, որը կօգնի հեռու մնալ այսօրվա ագրեսիվ, գռեհիկ ու անորակ մեդիայից:

Դե ինչ, ժպտանք, չէ՞ որ 17-ը կա: